Monthly Archives: September 2011

Χαριστικό- Ανταλλακτικό Παζάρι

 

 

(Το παρακάτω κείμενο μοιράστηκε σε 400 αντίτυπα –με την μορφή τετρασέλιδου – στις γειτονιές του αγ. Κωνσταντίνου) 

 

1ο Χαριστικό- Ανταλλακτικό Παζάρι

 

Πάρτε ό,τι χρειάζεστε, φέρτε ότι δεν χρησιμοποιείτε.

Ο χειμώνας που έρχεται θα είναι βαρύς.Η φτώχεια και η ανέχεια θα ενταθούν και θα διευρυνθούν σε ακόμα περισσότερα κοινωνικά κομμάτια. Δεν περιμέναμε, όμως, κάτι διαφορετικό, από ένα σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Βέβαια, όλοι αυτοί, που αποτελούν την οικονομική και πολιτική εξουσία, μια χαρά θα συνεχίσουν να ζουν τη ζωούλα τους, προστάζοντάς μας να κάνουμε υπομονή, να πληρώνουμε χαράτσι και «φόρους αλληλεγγύης» και να «κάτσουμε στα αυγά μας».

 

Εμείς όμως από την πλευρά μας τι μπορούμε να κάνουμε;

Είμαστε πεπεισμένοι, πως για να αντιμετωπίσουμε αυτήν την ολομέτωπη επίθεση, οφείλουμε δημιουργήσουμε δομές μέσα στην κοινωνία που να βασίζονται στην αλληλεγγύη την αλληλοβοήθεια, την αυτοοργάνωση και την αμοιβαία εμπιστοσύνη.

Έτσι, λοιπόν, μια πρωτοβουλία ατόμων, που ζουν και κινούνται στην πόλη του Αγρινίου και των περιχώρων της, διοργανώνει το 1ο χαριστικό- Ανταλλακτικό Παζάρι στην κεντρική πλατεία της συνοικίας του αγ. Κωνσταντίνου. Η επιλογή της περιοχής έχει την σημασία της, μιας και η  ιστορία της συνοικία αυτής, ξεκινάει μετά τη μικρασιατική καταστροφή, όταν εκεί δημιουργήθηκε ένας καταυλισμός για να στεγάσει τους πρόσφυγες από Μικρά Ασία.

 

Τί είναι όμως το Χαριστικό- Ανταλλακτικό Παζάρι;

Στον κόσμο των εμπορευμάτων, που οι έννοιες «τιμή» και «κέρδος» κουμαντάρουν τις ζωές μας, επιχειρούμε την πραγμάτωση εγχειρημάτων ανταλλαγής και ελεύθερης διάθεσης αγαθών. Στο παζάρι αυτό, θα υπάρχουν ρούχα (παιδικά, γυναικεία, αντρικά), βιβλία, cd, dvd, είδη οικιακής χρήσης κτλ, τα οποία θα προσφέρονται χωρίς αντίτιμο. Ένα μεγάλο μέρος των πραγμάτων είναι χρησιμοποιημένα, αλλά βρίσκονται σε καλή κατάσταση (πχ τα ρούχα είναι πλυμένα και καθαρά).

 

Και που βρέθηκαν όλα αυτά;

Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε το παζάρι, ψάξαμε στις ντουλάπες και ράφια του σπιτιού μας, για πράγματα που ήταν σε καλή κατάσταση, αλλά δεν τα χρησιμοποιούσαμε πια. Το ίδιο ζητήσαμε να κάνουν και φίλοι, σύντροφοι, συνάδελφοι, συγγενείς… Συλλέξαμε όλα αυτό το υλικό, το ταξινομήσαμε, με στόχο να διατεθεί στο παζάρι στον αγ. Κωνσταντίνο. Επίσης για να μπορέσει να συνεχιστεί, αλλά και να ενισχυθεί αυτό το εγχείρημα, είναι απαραίτητη και η συνεισφορά όλων μας. Συνεπώς, όποιος και όποια θέλει,  μπορεί να πράξει ομοίως και να φέρει πράγματα στο τόπο του παζαριού, είτε για να διατεθεί επί τόπου, είτε για να κρατηθεί για το επόμενο παζάρι.

 

Και γα ποιο λόγο το κάνουμε;

Δεν ανήκουμε σε κάποιο κόμμα, άρα δεν επιζητούμε ψήφους. Ούτε σε κάποιο θρησκευτικό δόγμα, που γυρεύει «πιστούς» και ανταλλάγματα. Προάγουμε την αμφισβήτηση της κατανάλωσης και του τρόπου παραγωγής, χωρίς «φιλανθρωπίες» και «ελεημοσύνες». Συνεισφέρουμε στο χτίσιμο κοινωνικών δομών αλληλεγγύης και σχέσεων που βασίζονται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, μακριά από ρατσισμό και ξενοφοβία.

Απέναντι στον ατομισμό, προτάσσουμε την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη

Για να ξανανιώσουμε τη ζεστασιά του μοιράσματος, της αλληλοβοήθειας και της επικοινωνίας.

1ο Χαριστικό- Ανταλλακτικό Παζάρι

Κεντρική πλατεία της συνοικίας του αγ. Κωνσταντίνου

Παρασκευή 30/09, ώρα 19:00

 

κατάληψη Apertus

 

 

 

Εισβολή στην κατάληψη Ελαία στην Κέρκυρα


Είναι ολοφάνερο πια ότι το κράτος και το παρακράτος αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο εμπρησμός του Απριλίου από “αγνώστους” του παρακράτους δεν είχε το επιθυμητό γι’ αυτούς αποτέλεσμα, αφού η κατάληψη επιδιορθώθηκε και συνέχισε να λειτουργεί. Γι’ αυτό, το επίσημο αυτή τη φορά κράτος αποφάσισε να συνεχίσει το έργο από εκεί που είχε μείνει, στέλνοντας την αστυνομία να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Αυτή τη φορά δεν έβαλαν φωτιά, αλλά διέρρηξαν το χώρο, αναποδογύρισαν σακκούλες με ρούχα και παιδικά παιχνίδια και συρτάρια με γραφική ύλη. Αφού δεν βρήκαν… ναρκωτικά, εκρηκτικά, όπλα, λαθραία τσιγάρα και αλκοόλ, βρήκαν τα εξής συγκλονιστικά πειστήρια, τα οποία και κατασχέθηκαν προς περαιτέρω ανάλυση: ένα βιβλίο πρακτικών της συνέλευσης και ένα μικρό φουρνάκι με ύποπτο χρονοδιακόπτη…(;!) Επίσης αφαίρεσαν σαν διαρρήκτες μία επικίνδυνη τηλεόραση και ένα σκληρό δίσκο με τραγούδια ! !

Η τακτική αυτή της αστυνομίας εφαρμόζεται τελευταία όλο και συχνότερα σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους και καταλήψεις. Οι καταλήψεις “Libertatia”, το “Σχολείο” και το “Ορφανοτροφείο” στη Θεσσαλονίκη και η “Πατησίων & Σκαραμαγκά” στην Αθήνα, δοκίμασαν φέτος την ίδια τακτική εισβολής. Πάντα με “ανώνυμες καταγγελίες” για δήθεν ναρκωτικά ή διαμονή μεταναστών, οι μπάτσοι έχουν ανακαλύψει τη νέα μόδα στην καταστολή αγωνιζόμενων κοινωνικών ομάδων. Στα δύο χρόνια της ύπαρξής της, η Κατάληψη Ελαία έχει καλέσει σε πάρα πολλές απεργίες και πορείες, έχει διοργανώσει πολιτικές συζητήσεις και κοινωνικές εκδηλώσεις, έχει δημιουργήσει αγροκολλεκτίβα για την από κοινού καλλιέργεια της γης, χαριστικό παζάρι, δωρεάν μαθήματα, όπως αυτά των ελληνικών για μετανάστες, θεάτρου, φωτογραφίας, χορού, καποέιρα, ενώ μέχρι και οι θεατρικές παραστάσεις, οι συναυλίες της, τα γλέντια και τα πάρτυ της κινούνται μακριά από την κυρίαρχη λογική της εμπορευματοποίησης και του κέρδους. Φαίνεται ότι στον καιρό της τραπεζόφιλης νεοφιλελεύθερης χούντας οι χώροι που ενοχλούν την εξουσία πρέπει να τρομοκρατούνται και να φιμώνονται. Όπως άλλωστε οφείλουν να φοβούνται και να υπακούουν και όλοι οι κάτοικοι αυτής της χώρας.

Εμείς από την πλευρά μας καλούμε σε συνέλευση την Πέμπτη 22.9.2011 ώρα 18.00, στο καφενείο την Παρασκευή στις 21.00 και σε αυτοοργανωμένο γλέντι με φαγοπότι την Κυριακή 25.9.2011, στις 14:00.

Η κατάληψη συνεχίζει τη λειτουργία της και εντείνει τη δράση της. Η τρομοκρατία τους δεν θα βρει έδαφος στην Ελαία.


κατάληψη Ελαία

 

Aλληλεγγύη στην κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου στο Μαρούσι

 

Ξημερώματα Πέμπτης 15/09/2011 και ώρα 3:30π.μ η κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Διονύσου & Σόλωνος στο Μαρούσι, δέχεται εμπρηστική επίθεση. Αποτέλεσμα της πυρκαγιάς είναι να καταρρεύσει η στέγη και να καούν 4 δωμάτια του κτιρίου. Η Έπαυλη Κουβέλου, που τελεί υπό κατάληψη από τις 7 Απριλίου του 2010, αποτελεί για εμάς στέγη των πολιτικών μας ιδεών και ορμητήριο των πολιτικών μας δράσεων ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί και ως ελεύθερος κοινωνικός χώρος. Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα με πρόταγμα μας την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη, λειτουργώντας με αντιιεραρχικές δομές καταφέραμε να καθαρίσουμε το χώρο και να τον καταστήσουμε λειτουργικό, να πραγματοποιήσουμε εκδηλώσεις πολιτικού περιεχομένου, καθώς και να παρέμβουμε στην τοπική κοινωνία με δράσεις αντιπληροφόρησης.

Σε περίοδο συστημικής κρίσης, (πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, θεσμικής) και ενώ παρατηρούνται φαινόμενα κοινωνικής όξυνσης και κοινωνικού αναβρασμού, το κράτος επιλέγει να θωρακιστεί εντείνοντας το βαθμό καταστολής για να διατηρήσει τη θέση ισχύος του. Στόχος του είναι να «χτυπήσει» κάθε κομμάτι του κοινωνικού συνόλου που αντιστέκεται στους σχεδιασμούς του. Τα πολιτικά στέκια και οι καταλήψεις αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του αγώνα βρίσκονται στο στόχαστρο του κατασταλτικού μηχανισμού, ο οποίος δρα εναντίον τους με εκκενώσεις, έρευνες και αποδόσεις κατηγοριών που πολλές φορές συνοδεύονται από υπέρογκες εγγυήσεις. Κι αυτό διότι αποτελούν εστίες πολιτικών ζυμώσεων, συσπείρωσης των αγωνιζόμενων και συλλογικοποίησης της δράσης τους.

Η πολιτική δράση τέτοιων εγχειρημάτων, που αυξάνονται τον τελευταίο καιρό στον ελλαδικό χώρο, είναι φυσικό να βρίσκει απέναντί της και διάφορες νεοφασιστικές ομάδες. Ομάδες που ενοχλούνται άμεσα από τα προτάγματα που προβάλλονται από αυτούς τους χώρους, όπως αυτά της ισότητας και της αλληλεγγύης μεταξύ όλων των κοινωνικών υποκειμένων χωρίς διακρίσεις και διαχωρισμούς. Οι εμπρηστικές επιθέσεις σε κατειλημμένους χώρους και στέκια αποτελούν συνηθισμένη τους τακτική, καθώς έχουν σημειωθεί επίσης και κάποιοι τραυματισμοί συντρόφων που συμμετέχουν σ’ αυτούς. Επιπλέον δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει τη σύμπραξη κράτους και παρακράτους σε συμμορίτικα χτυπήματα, όχι μόνο ενάντια σε πολιτικούς χώρους αλλά και σε πογκρόμ μεταναστών, πορείες κλπ.


Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την εμπρηστική επίθεση που έγινε στην κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου ως αναμενόμενη στάση του πολιτικού μας εχθρού, που πιστεύει ότι μια τέτοια κίνηση μπορεί να μας φοβίσει και να αποδυναμώσει την πολιτική μας συλλογικότητα. Τέλος ως κομμάτι του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, θεωρούμε ότι ένα τέτοιο χτύπημα δεν αποτελεί χτύπημα σε μια μεμονωμένη ομάδα αλλά σε έναν ευρύτερο πολιτικό χώρο. Έναν χώρο που βασισμένο στις αρχές της αλληλεγγύης συσπειρώνεται και αντιστέκεται δυναμικά σε τέτοιου είδους φασιστικές επιθέσεις.

 

10, 100, 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΠΛΗΞΗΣ

 

Κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου
Διονύσου & Σόλωνος, Μαρούσι

 

Για το κοινωνικό άσυλο και το ρόλο του πανεπιστημίου

 

Η ολομέτωπη επίθεση του κράτους και των αφεντικών, δεν χρειάζεται πλέον προσχήματα.

Διευρύνεται με κάθε τρόπο εντείνοντας ακόμη περισσότερο τον έλεγχο και την καταστολή. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν θα μπορούσε να μείνει απ΄ έξω. Με τις νέες διατάξεις, ακόμα και οι πιο τυπικές δεσμεύσεις για «δημόσια και δωρεάν παιδεία», εξανεμίστηκαν.

Ο νέος νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση περιγράφει την πλήρη ιδιωτικοποίηση της ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης. Η διοίκηση των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ θα γίνεται από μάνατζερ, η κατάργηση των δωρεάν συγκραμάτων θα επιφέρει και τα δίδακτρα σπουδών, ενώ η επιστημονική έρευνα θα γίνεται συμφώνα με τις ανάγκες του κέρδους και όχι σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες. Ο νέος νόμος καταργεί επίσης την νομική υπόσταση του πανεπιστημιακού ασύλου.

Δεν τρέφαμε ποτέ αυταπάτες για το πανεπιστήμιο και την επίδραση του στην κοινωνία ως ένας ακόμη θεσμός που φέρει την καταστολή στην σκέψη για την δημιουργία ενός ρομποτοποιημένου τύπου ανθρώπου-γρανάζι στην καπιταλιστική μηχανή. Το πανεπιστήμιο είναι που αναπαράγει και προωθεί τον διαχωρισμό και τον έλεγχο απέναντι στην κοινωνία της εξειδίκευσης, της συστηματοποίησης, του μερικού και της αλλοτρίωσης της αστικής ιδεολογίας. Το πανεπιστήμιο, που αποτελεί ένα ακόμη μοχλό για την κυριαρχία της εξουσίας, εναρμονισμένο πλήρως με την τωρινή και μέλλουσα πραγματικότητας του κράτους και του κεφαλαίου, παραμένει με έναν χαρακτήρα επιλεκτικό: κάποιους θα αφήσει έξω, κάποιους θα πάρει μαζί του.

Παράλληλα, από την μία οι γονείς από κεκτημένη ταχύτητα πειθαναγκάζουν τα παιδία τους να μπουν σε κάποια σχόλη «για να έχουν ένα χαρτί», και από την άλλη οι φοιτητές επιθυμούν την «ανεμελιά της φοιτητικής ζωής», παρατείνοντας την εφηβεία τους για 5-6 χρόνια ακόμη «για να περάσουν καλά», μέχρι να μπουν με βλέψεις στην παραγωγή. Κάτι που απορρέει από την συνολική απαξίωση της συμμετοχής στην λήψη αποφάσεων, καθώς και την προώθηση της ιδέας του ατομικισμού και του βολέματός.

Το πανεπιστημιακό παρόν, δεν αποτελεί «όαση» και έτσι δεν θα διεκδικήσουμε την «επιστροφή στα παλιά». Ωστόσο, οι αλλαγές στην τριτοβάθμια επιφέρουν αλλαγές στο συνολικότερο κοινωνικό πεδίο και δεν μπορούν να μην εγγραφούν ιστορικά σε αυτό.

Το πανεπιστημιακό άσυλο μπορεί να καταργήθηκε θεσμικά. Όμως, οι κοινωνική νομιμοποίηση του παραμένει. Το κοινωνικό άσυλο, το οποίο πλαισιώθηκε «από τα κάτω», δεν στηρίζεται σε νόμους, αλλά μόνο σε σχέσεις των υποκειμένων που δραστηριοποιούνται εντός και εκτός του πανεπιστημίου. Εξέχουσα σημασία έχει, πως διάφοροι πανεπιστημιακοί χώροι αποτέλεσαν αιχμή αντιθεσμικών αγώνων και ξεπερνώντας τους πλαστούς διαχωρισμούς των ρόλων (όπως αυτούς του φοιτητή, καθηγητή, εργάτη, ανέργου κτλ), συνδέθηκαν με ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια.  Το πανεπιστημιακό άσυλο αποτελεί μια διαχρονική κοινωνική κατοχύρωση. Η προάσπισή του είναι υπόθεση κοινωνική, όχι συντεχνιακή και οπωσδήποτε όχι κρατική. Η μοναδική αποτελεσματική διασφάλιση είναι αυτή που προκύπτει από τους κοινωνικούς συσχετισμούς. ( Όπως πχ και ένας κατειλημμένος κοινωνικός χώρος δεν καλύπτεται από κανένα νομικά κατοχυρωμένο άσυλο, αλλά εξαρτάται μόνο από εξωνομικούς παράγοντες  όπως κοινωνική απεύθυνση, συμπαράσταση, μαζικότητα κτλ)

Η Ραδιουργία FM, ως κοινωνικό ραδιόφωνο, θεμελιώνει την λειτουργία του στην κοινωνική δράση και την αντιπληροφόρηση. Επιδιώκει την σύνδεση της με κοινωνικές ομάδες και άτομα, έξω από το κρατικό, κομματικό και επιχειρησιακό μονοπώλιο. Προωθεί την δημιουργία σχέσεων αλληλοσυμπλήρωσης, εμπλουτισμού και σύνθεσης ανάμεσα στα διαφορετικά υποκείμενα. Με αυτήν την προοπτική δεν μπορεί παρά να σταθεί αλληλέγγυα στους αγώνες των φοιτητών –που αποδεσμεύονται από ρόλους και ετεροκαθορισμούς-και να προσφέρει όσο ραδιοφωνικό χρόνο χρειαστεί για να αρθρώσουν το δικό τους αυτόνομο λόγο και να προτάξουν τις δικές τους αυτοκαθοριζόμενες ανάγκες στα ερτζιανά της πόλης.

Η Ραδιουργία FM, ως αυτοοργανομένο συλλογικό εγχείρημα, που λειτουργεί στο κοινωνικό πεδίο της πόλης του Αγρινίου (συμπεριλαμβανομένου και του Πανεπιστημίου), προασπίζεται το κοινωνικό άσυλο που στηρίζεται στην συντροφικότητα, την αλληλεγγύη καθώς και την οικειοποίηση του πανεπιστημιακού χώρου.

Δεν χαρίζουμε κανένα κοινωνικό κατεκτημένο σε κανέναν.

 

 ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ  – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

 

Αυτοοργανωμένο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Αγρινίου

Ραδιουργία 88FM


Προβολές στην κατάληψη

 

Λίγα λόγια για τις ταινίες

 Ο Άρχοντας των Μυγών

Μια ομάδα σχολιαρόπαιδων, μεταφέρεται αναγκάστηκα σε ένα έρημο νησί. Εκεί τα παιδία, επιδιώκουν να αυτοοργανωθούν και να επιβιώσουν.

Αρχικά, χωρίς την κηδεμονία και τις επιβολές των μεγάλων, απολαμβάνουν με χαρά την πρωτόγνωρη εμπειρία της επαφής με την φύση. Όμως, ο καιρός της αθωότητας, τελειώνει σύντομα…

Η τάση για επιβολή και ο φόβος μπροστά στο άγνωστο θα φέρουν ρήξεις, συγκρούσεις και διαχωρισμούς. Τα παιδία που ανήκουν στις ανώτερες κοινωνικά τάξεις, θα μετατραπούν σε κυνηγούς των πιο αδύναμων παιδιών. Τελικά το μίσος και η βία θα κυριαρχήσουν και η μικρή τους κοινωνία θα εκφυλιστεί σταδιακά σε αγέλη αγρίων. Τα παιδιά καταλήγουν να αναπαράγουν την συμπεριφορά και τα πρότυπα των μεγάλων, με τις σχέσεις που αναπτύσσουν να αποτελούν αντανάκλαση του πραγματικού κόσμου…

Μια αλληγορική ιστορία επιβίωσης και βιαιότητας, που περιστρέφεται γύρω από την προβληματική αναδιοργάνωση μιας κοινωνίας με τα ένστικτα στη θέση των άγραφων κανόνων, εξερευνά τον τρόμο που έρχεται με το χαμό κάθε ελπίδας, και περνά ένα ισχυρό αντιπολεμικό μήνυμα με το ξεσκέπασμα της ακατανίκητης επιθυμίας για επικράτηση.  Παράλληλα, γίνεται αναφορά και στην στρατηγική της επικράτησης του μεταφυσικού φόβου που διαδίδουν οι θρησκείες, μέσω ενός αρχέτυπου συμβολισμού.


 Στάσου Πλάι Μου

«I don’t shut up. I grow up. And when I look at you, I throw up»

Δεν έχει σημασία τι γλώσσα μιλάς, σε ποιο κομμάτι της Γης γεννήθηκες, αν είσαι αγόρι ή κορίτσι. Για να είναι το βλέμμα σου καθαρό, οφείλεις να  παλεύεις κάθε μέρα για να είσαι αξιοπρεπής.

Γιατί έτσι σίγουρα έχεις υπάρξει 12χρονο παιδί. Που, έστω και για μια φορά, έχει νοιώσει παρεξηγημένο, ανεπιθύμητο, ολομόναχο, εκτός τόπου και χρόνου, με μια φλογερή αλλά και τρομακτική επιθυμία φυγής. Σαν τον Κρις του φιλμ που εύχεται: «Μακάρι να μπορούσα να πάω κάποιου όπου κάνεις δεν με ξέρει. Υποθέτω όμως πως είμαι πολύ φοβητσιάρης, ε;». «Σε καμιά περίπτωση» είναι η απόλυτη απάντηση του φίλου του Γκόρντι. Οι δύο τους, παρέα με τους άλλους δύο κολλητούς τους, έχουν αφήσει πίσω τους τις προκαταλήψεις από γονείς, συγγενείς, συμμαθητές, δασκάλους… Αλογόκριτοι και μακριά από τον ενήλικο κυνισμό,  εξορμούν στην ανοχή της φύσης, αναζητώντας κάτι που τελικά θα τους μεγαλώσει απότομα. Μα σημασία, για μια ακόμη φορά, δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ίδιο το ταξίδι. Ένα ταξίδι γλυκόπικρο και βίαιο. Το Στάσου Πλάι Μου, περιγράφει τα μετέωρα χρόνια μιας χαμένης παιδικής ηλικίας, ανάμεσα στον άγουρο και στον ώριμο εαυτό μας. Που ίσως να μην ήταν τα καλυτέρα: οι καταναγκασμοί, οι απειλές και οι επιβολές καιροφυλακτούσαν για να τσακίσουν τις χαρές των πρωτόγνωρων εμπειριών.  Αυτά τα χρόνια, ωστόσο, ήταν σίγουρα τα πιο καθαρά, γεμάτα δυνατότητες και υποσχέσεις. Τότε, όπως και τώρα, το μέλλον ήταν μπροστά μας, με την διαφορά ότι σήμερα στρέφουμε συνεχώς το βλέμμα πίσω σε εκείνα τα χρόνια. Ξανά και ξανά. Για να θυμηθούμε.

Προφανώς κάτι έχει χαθεί, κάτι λείπει.

Και ας μην προσποιούμαστε άγνοια.

Δεν μπορούμε να βρούμε αυτό που έχει χαθεί, αν ο καθένας είναι μόνος του.