Λίγα λόγια για τις ταινίες

 Ο Άρχοντας των Μυγών

Μια ομάδα σχολιαρόπαιδων, μεταφέρεται αναγκάστηκα σε ένα έρημο νησί. Εκεί τα παιδία, επιδιώκουν να αυτοοργανωθούν και να επιβιώσουν.

Αρχικά, χωρίς την κηδεμονία και τις επιβολές των μεγάλων, απολαμβάνουν με χαρά την πρωτόγνωρη εμπειρία της επαφής με την φύση. Όμως, ο καιρός της αθωότητας, τελειώνει σύντομα…

Η τάση για επιβολή και ο φόβος μπροστά στο άγνωστο θα φέρουν ρήξεις, συγκρούσεις και διαχωρισμούς. Τα παιδία που ανήκουν στις ανώτερες κοινωνικά τάξεις, θα μετατραπούν σε κυνηγούς των πιο αδύναμων παιδιών. Τελικά το μίσος και η βία θα κυριαρχήσουν και η μικρή τους κοινωνία θα εκφυλιστεί σταδιακά σε αγέλη αγρίων. Τα παιδιά καταλήγουν να αναπαράγουν την συμπεριφορά και τα πρότυπα των μεγάλων, με τις σχέσεις που αναπτύσσουν να αποτελούν αντανάκλαση του πραγματικού κόσμου…

Μια αλληγορική ιστορία επιβίωσης και βιαιότητας, που περιστρέφεται γύρω από την προβληματική αναδιοργάνωση μιας κοινωνίας με τα ένστικτα στη θέση των άγραφων κανόνων, εξερευνά τον τρόμο που έρχεται με το χαμό κάθε ελπίδας, και περνά ένα ισχυρό αντιπολεμικό μήνυμα με το ξεσκέπασμα της ακατανίκητης επιθυμίας για επικράτηση.  Παράλληλα, γίνεται αναφορά και στην στρατηγική της επικράτησης του μεταφυσικού φόβου που διαδίδουν οι θρησκείες, μέσω ενός αρχέτυπου συμβολισμού.

 Στάσου Πλάι Μου

«I don’t shut up. I grow up. And when I look at you, I throw up»

Δεν έχει σημασία τι γλώσσα μιλάς, σε ποιο κομμάτι της Γης γεννήθηκες, αν είσαι αγόρι ή κορίτσι. Για να είναι το βλέμμα σου καθαρό, οφείλεις να  παλεύεις κάθε μέρα για να είσαι αξιοπρεπής.

Γιατί έτσι σίγουρα έχεις υπάρξει 12χρονο παιδί. Που, έστω και για μια φορά, έχει νοιώσει παρεξηγημένο, ανεπιθύμητο, ολομόναχο, εκτός τόπου και χρόνου, με μια φλογερή αλλά και τρομακτική επιθυμία φυγής. Σαν τον Κρις του φιλμ που εύχεται: «Μακάρι να μπορούσα να πάω κάποιου όπου κάνεις δεν με ξέρει. Υποθέτω όμως πως είμαι πολύ φοβητσιάρης, ε;». «Σε καμιά περίπτωση» είναι η απόλυτη απάντηση του φίλου του Γκόρντι. Οι δύο τους, παρέα με τους άλλους δύο κολλητούς τους, έχουν αφήσει πίσω τους τις προκαταλήψεις από γονείς, συγγενείς, συμμαθητές, δασκάλους… Αλογόκριτοι και μακριά από τον ενήλικο κυνισμό,  εξορμούν στην ανοχή της φύσης, αναζητώντας κάτι που τελικά θα τους μεγαλώσει απότομα. Μα σημασία, για μια ακόμη φορά, δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ίδιο το ταξίδι. Ένα ταξίδι γλυκόπικρο και βίαιο. Το Στάσου Πλάι Μου, περιγράφει τα μετέωρα χρόνια μιας χαμένης παιδικής ηλικίας, ανάμεσα στον άγουρο και στον ώριμο εαυτό μας. Που ίσως να μην ήταν τα καλυτέρα: οι καταναγκασμοί, οι απειλές και οι επιβολές καιροφυλακτούσαν για να τσακίσουν τις χαρές των πρωτόγνωρων εμπειριών.  Αυτά τα χρόνια, ωστόσο, ήταν σίγουρα τα πιο καθαρά, γεμάτα δυνατότητες και υποσχέσεις. Τότε, όπως και τώρα, το μέλλον ήταν μπροστά μας, με την διαφορά ότι σήμερα στρέφουμε συνεχώς το βλέμμα πίσω σε εκείνα τα χρόνια. Ξανά και ξανά. Για να θυμηθούμε.

Προφανώς κάτι έχει χαθεί, κάτι λείπει.

Και ας μην προσποιούμαστε άγνοια.

Δεν μπορούμε να βρούμε αυτό που έχει χαθεί, αν ο καθένας είναι μόνος του.