ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΣΙΩΠΗ ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ
Γυναικοκτονία. Μια λέξη που κατακλύζει συχνά την επικαιρότητα το τελευταίο διάστημα. Οι γυναικοκτονίες αποτελούν τον τελευταίο σταθμό μιας μακριάς διαδρομής βίαιων ενεργειών που μπορεί να συναντήσει στη ζωή της μια γυναίκα. Υποτίμηση, διακρίσεις, εκμετάλλευση, υποταγή, βία, κακοποίηση, βιασμοί, είναι κάποιοι από τους σταθμούς αυτούς.
Δεν είναι «μεμονωμένα περιστατικά». Δεν είναι «εγκλήματα πάθους», ούτε «οικογενειακές τραγωδίες». Το χέρι των αντρών οπλίζεται από την πατριαρχία, δηλαδή από την υπάρχουσα κοινωνική δόμηση που στα θεμέλια της θέλει να βρίσκεται η φιγούρα μιας υποταγμένης γυναίκας. Στα θεμέλια αυτά αρθρώνονται οι ανδρικές προσταγές πάνω στα σώματα και τις ζωές των γυναικών. Και όχι μόνο: οι προσταγές αυτές έχουν αποδέκτη τα παιδιά και όσα άτομα δε χωράνε στα καλούπια των κυρίαρχων προτύπων (π.χ. ΛΟΑΤΚΙ+ κ.ά.).
Κράτος και καπιταλισμός ενσωματώνουν τη βία και τις διακρίσεις της πατριαρχίας αξιοποιώντας τες για την εδραίωση των εκμεταλλευτικών και καταπιεστικών σχέσεων, για την πειθάρχηση και τον έλεγχο της κοινωνίας.
Όσοι μιλούν για γυναικοκτονίες χωρίς να μιλήσουν για πατριαρχία, κράτος και καπιταλισμό, αποτινάσουν από πάνω τους την υλικότητα των σχέσεων εκμετάλλευσης και καταπίεσης, επιλέγοντας να μείνουν μακριά από τους αγώνες. Διότι δε μπορούμε να μιλήσουμε για έμφυλη βία και διακρίσεις χωρίς να πούμε κουβέντα για τις μετανάστριες, τις άνεργες, τις εγκύους που απολύονται, τη μαύρη εργασία γυναικών στο χώρο της καθαριότητας και της φροντίδας, τις μητέρες μονογονεϊκών οικογενειών, την καταναγκαστική πορνεία, τις φυλακισμένες, τις τοξικοεξαρτημένες, τις οροθετικές που διαπομπεύτηκαν. Χωρίς να πούμε κουβέντα για το τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» που στον ελλαδικό χώρο πυροδοτεί κάθε μορφή έμφυλης, ρατσιστικής και ομοφοβικής βίας.
Δεν περιμένουμε τίποτα από κανέναν μπάτσο ή θεσμό, κόμμα ή γραφειοκρατική πρωτοβουλία. Το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι εφήμερες και ατομικές λύσεις όσο το θέμα παραμένει στην επικαιρότητα. Κόντρα στην αδράνεια και την απραξία, ενάντια στις επιλογές της συνδιαλλαγής, να προβάλλουμε την αλληλεγγύη και τη γενίκευσή της σε κοινωνικό επίπεδο. Τις σχέσεις αλληλοβοήθειας και αμοιβαίας εμπιστοσύνης, τη συντροφικότητα και τη συλλογικοποίηση. Αντιθεσμικά και αντισυστημικά. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως στους χώρους αγώνα και αλληλεγγύης, παραβιαστικές συμπεριφορές δε γίνονται ανεκτές και δε συγκαλύπτονται.
Οι ριζοσπαστικοί φεμινιστικοί αγώνες αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του συνολικότερου αγώνα για ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Η σύνδεση των αγώνων είναι που αναδεικνύει πως τα συστήματα εξουσίας, εκμετάλλευσης και καταπίεσης αλληλοδιαπλέκονται και αλληλοεπιδρούν. Αυτή η σύνδεση είναι που ταυτόχρονα δυναμώνει τους ίδιους τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες.
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ & ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
κατάληψη Apertus
Ελεύθερος κοινωνικός χώρος στο Αγρίνιο
Καλυβίων 70