Η επίθεση σε χώρους αγώνα με την καταστολή και την εκκένωση των καταλήψεων και η βίαιη υποτίμηση του μεταναστευτικού σώματος με τον εκτοπισμό και το ανελέητο κυνήγι ολόκληρων μεταναστευτικών πληθυσμών, αποτελεί ένα σταθερό στρατηγικό σχεδιασμό του κράτους, ανεξάρτητα από την εκάστοτε κυβέρνηση.

Ενώ η μια κρίση διαδέχεται την άλλη (οικονομική, υγειονομική, ενεργειακή, επισιτιστική) το κράτος με τα πραιτοριανά του σώματα, μετά τη σθεναρή αντίσταση του κινήματος αλληλεγγύης των καταλήψεων στο τελεσίγραφο του Χρυσοχοΐδη,  επανέρχεται για να προχωρήσει σε εκ νέου επιθέσεις σε καταλήψεις («111», «Παλιό Νεκροτομείο»)  ή να απειλήσει με εκκενώσεις («Αντιβίωση»). Τη στιγμή που σχέδια εκκένωσης του camp Ελαιώνα, που εδώ και μήνες έχουν ξεδιπλωθεί από τον Δήμο Αθηνών και το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, καταλήγουν στο στόχο τους με τη σταδιακή εκδίωξη δεκάδων μεταναστών σε δυσμενείς συνθήκες, παρά την αντίσταση μεταναστών και αλληλέγγυων. Τη στιγμή που 39 μετανάστες/-τριες που βρίσκονταν εγκλωβισμένοι/-ες σε νησίδα στον Έβρο απειλούνταν με απέλαση, με το θάνατο της πεντάχρονης Μαρίας από τη Συρία να αποτελεί άλλη μια ανυπολόγιστη απώλεια στα σύνορα με τις εκκλήσεις για βοήθεια άλλων 49 εγκλωβισμένων μεταναστών/-τριών σε άλλη νησίδα στον Έβρο (στις εκβολές Ερυθροπόταμου στο Διδυμότειχο) να πέφτουν στο κενό. Η υποτίμηση αυτή των μεταναστών έχει οργανική σχέση με την υποτίμηση ολόκληρου του κόσμου της εργασίας, αφού οι μετανάστες αποτελούν το πιο υποτιμημένο και μαύρο κομμάτι της εργατικής τάξης, τον μόνιμο εφεδρικό στρατό φτηνών εργατών σε όλα τα πεδία της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Παράλληλα, η στρατιωτική διαχείριση των μεταναστών, η δαιμονοποίησή τους, ο εγκλεισμός και ο εκτοπισμός τους είναι μέσο για το χτίσιμο της «εθνικής ενότητας» εμπρός στο «επικίνδυνο Άλλο», τον «ξένο», τη «μεταναστευτική απειλή». Με αυτή τη διαχείριση το κεφάλαιο συνεχίζει να αναπαράγεται είτε μέσω των εξοπλιστικών προγραμμάτων για τη  φύλαξη  των  συνόρων, είτε  μέσω  του ανθρωπιστικού  κεφαλαίου (πχ ΜΚΟ) που συμβάλει στη γενικότερη διαιώνιση των συνθηκών καταπίεσης και εκμετάλλευσης μέσω της «φιλανθρωπίας» από τα πάνω.

Στα πλαίσια του παραπάνω στρατηγικού σχεδιασμού του κράτους η κατάληψη 111, που υπήρχε από το Μάρτιο του 2015, εκκενώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 22/07 δίνοντας τέλος στη συγκεκριμένη προσπάθεια αυτοοργάνωσης, αυτοδιαχείρισης και αυτοδιεύθυνσης στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Αφού κατέσχεσαν «επικίνδυνα υλικά» (κουζινομάχαιρα, μπουκάλια μπύρας κ.ά.) για να δημιουργήσουν εντυπώσεις παρέα με τα τηλε-παπαγαλάκια, σφράγισαν το κτίριο με θωρακισμένη πόρτα.

Την Τρίτη 16/08 πραγματοποιήθηκε εκκένωση της κατάληψης Παλιού Νεκροτομείου στην  Αλεξανδρούπολη. Η κατάληψη εδώ και έξι χρόνια αποτελεί έναν κοινωνικό χώρο με πολιτικές και πολιτισμικές παρεμβάσεις έχοντας καταφέρει να συνάψει σχέσεις με την τοπική κοινωνία και να συνεισφέρει στους τοπικούς κοινωνικούς –ταξικούς αγώνες μέσα από αντιιεραρχικές και οριζόντιες δομές αυτοοργάνωσης. Έτσι από τις πρώτες πρωινές ώρες το συγκρότημα του παλιού Νοσοκομείου αποκλείστηκε από δυνάμεις της αστυνομίας, που δεν επέτρεπαν την πρόσβαση στο χώρο, παράλληλα προκλήθηκαν φθορές στην είσοδο και ο χώρος σφραγίστηκε. Μάλιστα τις 22 Ιουλίου είχε δοθεί τελεσίγραφο που διέταζε την αποχώρησή των συντρόφων/-ισσών έως τις 27 Ιουλίου.

Η κατάληψη Αντιβίωση στα Γιάννενα για άλλη μια φορά βρίσκεται στο στόχαστρο της διοίκησης του Νοσοκομείο Χατζηκώστα (η οποία είχε συνυπογράψει την εντολή για εκκένωση του κτηρίου το 2013) μέσω του αθλητικού σωματείου ΑμεΑ «ΠΥΡΡΟΣ» στο οποίο έχει παραχωρηθεί το κτήριο. Γίνεται ξεκάθαρο, τη στιγμή που υπάρχουν δεκάδες άδεια και αναξιοποίητα κτήρια στην πόλη, πως ο καθοριστικός  λόγος της επιλογής της Αντιβίωσης για το εν λόγω σωματείο είναι η καταστολή και η εκκένωση. Κάτι το οποίο είναι προφανές σε μια πόλη με ιστορικό αρκετών εκκενώσεων (Αντιβίωση, Acta et Verba, Non Serviam), εκκένωσης και κατεδάφισης (Brooklyn), αλλά και δυναμικών ανακαταλήψεων (Αντιβίωση, Acta et Verba).

Αρωγοί στις παραπάνω επιθέσεις δε θα μπορούσαν να μην είναι τα Μ.Μ.Ε. τα οποία συμμετέχουν επί της ουσίας στον κορμό της καταστολής  ενισχύοντας τον διαχρονικό τους ρόλο απέναντι στους ακηδεμόνευτους αγώνες, τους οποίους σπεύδουν να συκοφαντήσουν και να στιγματίσουν ως «απειλή για το κοινωνικό σύνολο».

Στις παραπάνω κατασταλτικές επιθέσεις του κράτους απέναντι στις δομές αγώνα έρχεται να προστεθεί η επίθεση ομαδοποίησης αγνώστων στην κατάληψη Mundo Nuevo στη Θεσσαλονίκη στις 20/05 όπου έγραψαν συνθήματα και πέταξαν τρικάκια τη στιγμή που στον χώρο υπήρχε κόσμος που συμμετείχε σε εν εξελίξει εκδήλωση (diy drag show–hip hop live με τη συμμετοχή drag queens και μουσικών σχημάτων). Η επίθεση αυτή, πέρα από το αυτονόητο, ότι δηλαδή έθεσε σε κίνδυνο τον κόσμο που βρίσκονταν εντός και εκτός της κατάληψης, όχι μόνο έπληξε τον ίδιο τον χώρο που δέχτηκε την επίθεση αλλά δημιούργησε έντονους προβληματισμούς, δυσπιστία και σύγχυση για τις πολιτικές αφετηρίες της εν λόγω γκρούπας, στιγματίζοντας/αποδυναμώνοντας έτσι τους αγώνες υποκειμένων διαφόρων σεξουαλικών προσανατολισμών, ταυτοτήτων και εκφράσεων/χαρακτηριστικών φύλου για ορατότητα και απελευθέρωση από τα στενά όρια της κυρίαρχης κανονικότητας. Τα υποκείμενα που βρίσκονται πίσω από αυτήν την επίθεση, η οποία προσομοιάζει με παρακρατική, θεωρούμε πως αποτελούν μια σύγχρονη εκδοχή των χωρικών με τους αναμμένους πυρσούς κατά το κυνήγι μαγισσών του Μεσαίωνα και εμφορούνται από το ίδιο πνεύμα με τους μελανοχιτώνες του Μουσολίνι.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Η ολοένα αυξανόμενη φτωχοποίηση και εξαθλίωση του ντόπιου πληθυσμού σε αντιδιαστολή με τον εξευγενισμό του αστικού τοπίου σε όλη την επικράτεια (με πιο πρόσφατο παράδειγμα  αυτό της περιοχής των Εξαρχείων και του Λόφου του Στρέφη) καταδεικνύει την κοινή μοίρα ντόπιων και μεταναστών μέσα στα γρανάζια του καπιταλιστικού συστήματος, καταδεικνύει  δηλαδή ότι «είμαστε όλοι μετανάστες». Ταυτόχρονα, η επίθεση στις καταλήψεις είναι επίθεση στον κόσμο που διεκδικεί δημόσια αγαθά,  δημόσιους χώρους και εν τέλει την ίδια του τη ζωή, στον κόσμο που αγωνίζεται, που δημιουργεί σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, ενάντια στην υποτίμηση και την απαξίωση της ζωής του. Ωστόσο, αυτές οι επιθέσεις δεν μας τρομάζουν.

Στην επέλαση του κεφαλαίου στις ζωές μας, στις διώξεις και την καταστολή του κράτους, στην ανυποχώρητη εκδικητικότητά της αστικής δικαιοσύνης (απεργία πείνας Γ. Μιχαηλίδη, προφυλάκιση Π. Καλαϊτζή) απαντάμε με έμπρακτη κοινωνική αλληλεγγύη από τα κάτω, με κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών. Απαντάμε με συντροφικότητα, με περισσότερη θέληση για αγώνα, με περισσότερο πείσμα για όσα πρέπει να συνεχιστούν. Παλεύουμε για  ελεύθερη μετακίνηση για όλους/-ες τους/τις μετανάστες/-τριες. Για δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/-ΕΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ «111» & «ΠΑΛΙΟΥ ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟΥ»

Η «ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ» ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΝΙΒΑΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΗ, ΣΥΝΟΡΑ, ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ, ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗΣ.

Κατάληψη Apertus

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος στο Αγρίνιο

Καλυβίων 70

ΠΟΙΟΙ & ΠΟΙΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ. ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΜΑΣΤΕ.

Η καρδιά μας χτυπά σε κάθε εξέγερση που ξεσπά. Μαζί με κάθε άνθρωπο που πολεμά την εξουσία και τους δογματισμούς. Εμπνεόμαστε και αντλούμε δύναμη από τους αγώνες του παρελθόντος, ακόμη κι αν αυτοί έχουν χαθεί στη δίνη του χρόνου. Όσο και αν έχουν αποσιωπηθεί ή διαστρεβλωθεί από τους νικητές, ο απόηχός τους φτάνει μέχρι το σήμερα.

Από τα χρόνια του Μεσαίωνα που οι ευρωπαϊκοί δρόμοι ήταν δρόμοι αναταραχών, με τις εξεγέρσεις των χωρικών στα φέουδα, ύστερα τον βίαιο διωγμό από τη γη τους, την περίφραξη και τη διάλυση των κοινοτήτων τους. Κι αν η καπιταλιστική πειθάρχηση κατάφερε να επιβληθεί μετά από κατάπνιξη εξεγέρσεων, φυλακίσεις, άσυλα υποχρεωτικής εργασίας, με χιλιάδες γυναίκες να οδηγούνται στην αγχόνη και την πυρά ως μάγισσες, το νήμα των αγώνων το πιάνουν οι ινδιάνοι στις ευρωπαϊκές αποικίες που πολεμούν τους αποικιοκρατικούς στρατούς του λευκού ανθρώπου, προκειμένου να διατηρήσουν τη ζωή και την ελευθερία τους. Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί: σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη ιθαγενείς, «άγριοι» και «αυτόχθονες» που ζουν έξω από τον αυτοαποκαλούμενο πολιτισμό, έχουν τα πόδια τους βαθιά ριζωμένα στο χώμα της μητέρας γης, υψώνοντας ανάστημα στα σιδερένια σαγόνια της προόδου.

Εμπνεόμαστε και παίρνουμε δύναμη από τους κομμουνάριους και τους αβράκωτους της κομμούνας του Παρισίου το 1871, που αρνήθηκαν την κρατική οργάνωση, που μίλησαν για μια νέα κοινωνία, αφήνοντας πίσω τους μια παρακαταθήκη που θα στοιχειώνει για πάντα την κρατική εξουσία. Από τους εργάτες και τις εργάτριες της Πρωτομαγιάς του 1886 που η υψωμένη τους γροθιά φάνηκε σε όλο τον κόσμο, που τροφοδοτεί με λύσσα μέχρι σήμερα τις ταξικές συγκρούσεις. Από τα πρώτα βήματα της Ρωσικής Επανάστασης του 1917 πριν συνθλιφτεί από το γραφειοκρατικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Από τους εξεγερμένους ναύτες της Κροστάνδης το 1921 που αποκάλυψαν τη δικτατορική φύση του μπολσεβίκικου καθεστώτος και τη Μαχνοβτσίνα, το αναρχικό κίνημα στην Ουκρανία, που ρίχτηκε στη μάχη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Από τους αναρχικούς και αναρχικές στην Ισπανία του 1936 που απελευθέρωναν τα εδάφη τους κοινωνικοποιώντας τα μέσα παραγωγής, μοιράζοντας τη γη, απαλλοτριώνοντας εκκλησίες, ιδρύοντας κολεκτίβες, ελευθεριακά σχολεία και βιβλιοθήκες.

Κοιτάμε το παρελθόν, με τη ματιά του παρόντος. Για να μη χαθεί η παρακαταθήκη περασμένων αγώνων. Η παρακαταθήκη από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις μέσω απεργιών και ταραχών των καπνεργατών/-τριών του Αγρίνιου -και όλης της ελληνικής περιφέρειας- ενάντια στο άγριο ξεζούμισμα του ντόπιου ή προσφυγικού πληθυσμού από τον «καπνέμπορα». Από την εργατική εξέγερση του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη. Από τις μικρές ή μεγάλες μάχες των αγωνιστών και αγωνιστριών στην Κατοχή και τον Εμφύλιο, από τα εργατικά συμβούλια στην Ουγγαρία το 1956, από τις ακηδεμόνευτες κοινωνικές-ταξικές συγκρούσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.

Η σκέψη μας δεν εγκλωβίζεται. Πλουταίνει από την επαναστατημένη φαντασία των λυσσασμένων του Μάη του 1968 που δε σαγηνεύτηκαν από το μειλίχιο τέρας του καπιταλισμού και της αποικιοκρατίας, που έδωσαν ορμή στην επαναστατική σκέψη σε όλο τον κόσμο. Από τα κινήματα αμφισβήτησης που επιχείρησαν την έφοδο στον ουρανό με την ανυποταγή να κυκλοφορεί από τα εργοστάσια και τα σχολεία, στις κουζίνες και τις κρεβατοκάμαρες. Από τους ριζοσπαστικούς φεμινιστικούς αγώνες για οικιακό μισθό, έλεγχο γονιμότητας και ισοτιμία, το κίνημα αντικουλτούρας των γκέτο που γύρισε την πλάτη στον συμβιβασμό και τον καθωσπρεπισμό. Από τα ανεκπλήρωτα αιτήματα της πολύμορφης εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973. Από τα αντάρτικα πόλης σε όλο τον κόσμο που δε διστάζουν να διαβούν το δρόμο της ένοπλης σύγκρουσης.

Ο κόσμος για τον οποίον παλεύουμε βλασταίνει στις ζούγκλες του Μεξικού όπου οι εξεγερμένες κοινότητες των Ζαπατίστας ανακοινώνουν ξεκάθαρα πως η επανάσταση δεν είναι κάτι το μακρινό. Αρθρώνεται στις καθημερινές κουβέντες των επαναστατών και των επαναστατριών στις ελευθεριακές κοινότητες της Ροζάβα στη Βόρεια Συρία.

Όσο ο έλεγχος και η καταστολή αυξάνονται, τόσο πιο αινιγματικές γίνονται οι κοινωνικές αντιδράσεις. Τόσο πιο απρόβλεπτες γίνονται στον χώρο και τον χρόνο. Η ανυποταγή, ο αγώνας για ελευθερία και αυτοδιάθεση, ήταν, είναι και θα είναι μέρος της ιστορίας. Γι’ αυτό και η ιστορία δε λέει να τελειώσει. Γράφεται κάθε μέρα και από εμάς. Γράφεται από τους μαθητές, τους μετανάστες, τους εξεγερμένους, τους περιθωριακούς, τις «αισχρές μειοψηφίες» που έστησαν τα οδοφράγματα οργής και αντίστασης του Δεκέμβρη του 2008 μετά τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου. Γράφεται από τον κόσμο του αγώνα, που κατά τη διάρκεια της κρίσης, πήρε τη ζωή του στα χέρια του, από τους αντιφασίστες που κρατούν ζωντανή τη μνήμη του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν τσακίζοντας τον φασισμό στον δρόμο, από τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας -και όχι μόνο- που δεν ξέχασαν ούτε στιγμή τον Ζακ Κωστόπουλο/Zackie Oh, που κάθε μέρα ελευθερώνουν με πάθος τις φυλακισμένες και υπονομευμένες επιθυμίες από μια παγερή και θλιβερή κανονικότητα. Γράφεται από τους φυλακισμένους που βάζουν φωτιά στα κελιά τους, από τους μετανάστες που καίνε τους καταυλισμούς τους. Από αυτούς που δεν κάθονται σπίτι τους, που νοιάζονται για τους άλλους, που στέκονται εμπόδιο σε παλιές και νέες πειθαρχήσεις.

Είμαστε αυτοί που επιζητούν την καταστροφή κάθε μηχανισμού που διοχετεύει τη σκέψη της εξουσίας. Είμαστε μαζί με όλους αυτούς που θέλουν να στήσουν ένα μεγάλο γλέντι πάνω στις στάχτες των υπουργείων, των κυβερνητικών κέντρων, των βιλών των αφεντικών, των εργοστασίων, των εργασιακών κάτεργων, των αστυνομικών τμημάτων, των κρατητηρίων, των στρατοπέδων, των φυλακών, των ψυχιατρείων.

Με τη ζωή & τους αγώνες του σήμερα.

Για την καθολική ανατροπή του κόσμου της εξουσίας.

Για τις λεύτερες μέρες του αύριο.

Κατάληψη Apertus

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος στο Αγρίνιο

Καλυβίων 70

1η Μαΐου 2010 – 1η Μαΐου 2020

11 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ APERTUS

Με τη ζωή & τους αγώνες του σήμερα.

Για τις λεύτερες μέρες του αύριο.

Συλλογικά και μαχητικά. Αυτοοργανωμένα, αντι-ιεραρχικά και ισότιμα.

Για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης και κοινοκτημοσύνης.

κατάληψη Apertus

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος στο Αγρίνιο

Καλυβίων 70 

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΥΛΟΥΣ & ΤΟΥΣ ΖΑΚ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

7 Χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα ράπερ Π. Φύσσα από τα τάγματα εφόδου της νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής, 2 χρόνια από τη δολοφονία του ακτιβιστή για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και των οροθετικών Ζακ Κωστόπουλου (Zackie Oh), το κράτος επιτίθεται στον κόσμο του αγώνα και τις δομές του.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18/09 Πλ. Δημάδη, 18:30

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ 21/09 Πλ. Δημάδη, 18:30

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ για τα δυο χρόνια από την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου (Zackie Oh)

Κατάληψη Apertus

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος στο Αγρίνιο

Καλυβίων 70

Παρέμβαση αλληλεγγύης στο Αγρίνιο για την κατάληψη Terra Incognita στην Θεσσαλονίκη που την Δευτέρα 17/08 τα ξημερώματα εκκενώθηκε από τις δυνάμεις καταστολής του κράτους.

Στην παρέμβαση πραγματοποιήθηκε ανάρτηση πανό έξω από την Δημοτική Βιβλιοθήκη, ενώ πετάχτηκαν τρικάκια στο κέντρο της πόλης.

10,100,1000αδες καταλήψεις, ενάντια σε ένα κόσμο οργανωμένης σήψης-θλίψης-κρίσης

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ TERRA INCOGNITA

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ & ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Πανό που αναρτήθηκε στην πλατεία Δημάδη
Οι καταλήψεις είναι ρωγμές στον κορμό της κοινωνικής συναίνεσης. Αλληλεγγύη στην κατάληψη Δερβενίων 56.

Πανό που αναρτήθηκε στην πλατεία Δημάδη
Κάτω τα χέρια από την κινηματική υποδομή ESPIV.NET
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ
Κείμενο αλληλεγγύης στο espiv εδώ.