Από τις 2/3 ξεκινούν απεργία πείνας  οι συμμετέχοντες στο Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων Αντώνης Σταμπούλος, Τάσος Θεοφίλου, Φοίβος Χαρίσης, Αργύρης Ντάλιος και Γιώργος Καραγιαννίδης μαζί με τους Νίκο Μαζιώτη, Δημήτρη Κουφοντίνα, και Κώστα Γουρνά, με βασίκά αιτήματα την άμεση κατάργηση των “αντιτρομοκρατικών” νόμων Α΄ και Β΄, του κουκουλονόμου,  του νόμου για τις φυλακές τύπου Γ΄. Επίσης απαιτούν την άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού προκειμένου να μπορεί να λάβει τη νοσηλεία που χρειάζεται, καθώς και την οριοθέτηση της επεξεργασίας και χρήσης του γενετικού υλικού.

Περισσότερα διαβάστε στις ανακοινώσεις των απεργών πείνας:

• Ανακοίνωση έναρξης απεργίας πείνας του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων.
• Απεργία πείνας του Νίκου Μαζιώτη, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα.
• Απεργία πείνας Κώστα Γουρνά και Δημήτρη Κουφοντίνα.

​

Στην Ισπανία, όπως και στην Ελλάδα, οι καταλήψεις, οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, οι κοινωνικές (αντι)δομές έχουν μπει στο στόχαστρο των κατασταλτικών μηχανισμών του Κράτους, που εν μέσω της όξυνσης των οικονομικών και κοινωνικών αντιθέσεων επιδιώκει να συντηρηθεί, επιτιθέμενο σε ό,τι αντιστέκεται στη νεοφιλελεύθερη επέλαση.

Τον περασμένο Μάη πραγματοποιήθηκε η εκκένωση τoυ κοινωνικού κέντρου της Can Vies στη Βαρκελώνη, που ανακαταλήφθηκε και ανακατασκευάζεται, συσπειρώνοντας ένα μαζικό κίνημα αλληλεγγύης. Στα τέλη Δεκέμβρη, έπειτα από την ψήφιση του αυταρχικού Νόμου Φίμωτρου, που ποινικοποιεί ουσιαστικά την πολιτική δράση, το ισπανικό κράτος εξαπολύει την «επιχείρηση Πανδώρα», στοχοποιώντας το αναρχικό κίνημα, εισβάλλοντας σε καταλήψεις και φυλακίζοντας συντρόφους/ισσες. Όλα αυτά, φυσικά, σε συνεργασία με τα κυρίαρχα ΜΜΕ, που ανέλαβαν την υπεράσπιση της κρατικής τρομοκρατίας.

Αντίστοιχα, στην Ελλάδα,οι καταλήψεις, που αποτελούν απ’ τη μία εστίες αντίστασης στην επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας κι απ’ την άλλη ψήγματα αντιπρότασης για την οικοδόμηση της ελευθεριακής κοινωνίας, βρίσκονται διαρκώς αντιμέτωπες με το μακρύ χέρι του κράτους καθώς η επίθεση στις ζωές μας, απ’ την Kasa de la Muntanya μέχρι τη Villa Amalias, πρέπει να περάσει και πάνω απ’ το τσάκισμα των αντιστάσεων, του ριζοσπαστικού λόγου και πράξης.

Tην Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου στις 20:00 στην κατάληψη apertus θα πραγματοποιηθεί προβολή/συζήτηση από την συντακτική ομάδα Ιωαννίνων της εφημερίδας δρόμου Άπατρις με βασικές θεματικές:

– Can Vies: Εκκένωση / Ανακατάληψη / Ανακατασκευή, προβολή βίντεο, συνέντευξης με συντρόφισσα απ’ τη Βαρκελώνη
– Παρουσίαση του Νόμου Φίμωτρου και της Επιχείρησης Πανδώρα στην Ισπανία.

Θα ακολουθήσει καφενείο οικονομικής ενίσχυσης της εφημερίδας δρόμου άπατρις.

Αυτοοργανωμένο καφενείο και προβολή

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου

ώρα 20:00

Δύο Μέρες, Μία Νύχτα / Deux Jours, Une Nuit των Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν

Παίζουν:  Μαριόν Κοτιγιάρ, Φαμπρίτσιο Ροντζιόνε  / Βέλγιο, Ιταλία, Γαλλία, Έγχρωμο, 2014, 95'

Σε αυτήν την ταινία του 2014, η Sandra επιστρέφει στη δουλειά ύστερα από την μάχη της με καταθλιπτική κρίση για να ανακαλύψει ότι πρέπει να απολυθεί για να μπορέσουν οι συνάδελφοί της να λάβουν το bonus τους. Σύμφωνα με τη διοίκηση, η μόνη ελπίδα να ξανακερδίσει η Σάντρα τη θέση εργασίας στο εργοστάσιο είναι να πείσει τους συναδέλφους να αρνηθούν αυτά τα μπόνους. Κατά τη διάρκεια, λοιπόν, του Σαββατοκύριακου καλείται να πείσει κάθε συνάδελφο ξεχωριστά προκειμένου να κερδίσει την πλειοψηφία των ψήφων υπέρ της παραμονής της στην επαναληπτική ψηφοφορία της Δευτέρας.

Το πρωί της 6ης Δεκέμβρη και μετά από μαθητική – φοιτητική πορεία στο κέντρο του Αγρίνιου, οι δυνάμεις καταστολής επιτέθηκαν απρόκλητα σε συγκεντρωμένους έξω από το Δημαρχείο της πόλης. Οι συγκεντρωμένοι/ες έκαναν ότι τους αναλογούσε για να αμυνθούν στην επίθεση των μπάτσων. Οι μπάτσοι από την μεριά τους συνέχιζαν την επίθεση. Το αποτέλεσμα ήταν τρεις συλλήψεις με τις κατηγορίες να αφορούν πλημμελήματα.

Στήνουμε οδοφράγματα απέναντι στην κρατική καταστολή ενώνοντας την φωνή και την δράση μας με όλο τον κόσμο του αγώνα.
Αλληλεγγύη στους 3 διωκόμενους συντρόφους

Συγκέντρωση αλληλεγγύης για τη Δίκη των συλληφθέντων στις 6/12/2014

29 Γενάρη / ώρα 9:00

Δικαστικό Μέγαρο Αγρινίου

Παρασκευή 30/01, ώρα: 20:00

ΠΡΟΒΟΛΗ: It’ s A Free World…

Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς (Διάρκεια: 93')

& αυτοδιαχειριζόμενο Καφενείο – Bar

Δύο γυναίκες αποφασίζουν να γίνουν τα αφεντικά του εαυτού τους. Στήνουν ένα γραφείο ανεύρεσης εργασίας για μετανάστες εργάτες. Εκεί οι μετανάστες  είναι αόρατοι και η εργασία είναι φτηνή. Άλλη μια περιοχή σκλαβιάς του καπιταλιστικού κόσμου. Η αόρατη εκμετάλλευση των εργατών μεταναστών και μεταναστριών βρίσκεται σε κάθε πτυχή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

18 ΓΕΝΑΡΗ 2015 – ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΒΙΩΣΗΣ

Από τότε που οι άνθρωποι άρχισαν να χρησιμοποιούν τη γη για προσωπικό όφελος και κέρδος και όχι για τη συλλογική κάλυψη αναγκών, παίρνει μορφή η έννοια της ιδιοκτησίας, η οποία στη συνέχεια, εκτός από τη γη επεκτείνεται σε αγαθά, κτίρια, μέσα παραγωγής, ζώα, ακόμα και ανθρώπους. Οριοθετείται με νοητά ή υπαρκτά σύνορα και υπερασπίζεται με κάθε μορφή βίας απ’αυτούς που την κατέχουν. Μέσω της ιδιοκτησίας γίνεται εφικτή η συσσώρευση πλούτου και εξουσίας, γίνεται εφικτή μια κοινωνία βασισμένη σε ανισότητες και χωρισμένη σε τάξεις, αυτές των δυνατών και των αδύναμων, των καταπιεστών και των καταπιεσμένων, των προνομιούχων και των μη προνομιούχων. Καθ’αυτό τον τρόπο, η έννοια της ιδιοκτησίας είναι η θεμέλια δομή του καπιταλιστικού συστήματος.

Το κράτος για να προστατέψει αυτή τη συσσώρευση πλούτου και εξουσίας λειτουργεί με διάφορους μηχανισμούς αφόπλισης της σκέψης και της δράσης της κοινωνίας. Μέσω, κυρίως, της εκπαίδευσης, της θρησκείας, του στρατού και της συνεχής προπαγάνδας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προσπαθεί να δημιουργήσει πειθαρχημένα και υπάκουα άτομα, που δεν θα παρεκκλίνουν από τα εθνικιστικά, μιλιταριστικά, ρατσιστικά, θρησκευτικά, έμφυλα και σεξιστικά ιδεώδη, με απώτερο σκοπό να ανταποκρίνονται στις κυρίαρχες προσδοκίες, να δρούν ατομικιστικά, να είναι παραγωγικά και να μη σηκώνουν κεφάλι στο αφεντικό, να μην αμφισβητούν αυτό το σύστημα ιεράρχησης των ανθρωπίνων ζωών. Για όποιον δεν συμβιβάζεται με αυτό το μοντέλο ζωής και αντιδρά, για όποιον δε θέλει να είναι ούτε καταπιεστής αλλά ούτε καταπιεσμένος και αγωνίζεται ενάντια σ’αυτή τη καπιταλιστική μορφή της κοινωνίας, υπάρχει ο πιο εκδικητικός μηχανισμός του κράτους, οι μπάτσοι και οι δικαστές, οι φυλακές, ‘κανονικές’ ή υψίστης ασφαλείας.

Εμείς αντιλαμβανόμενοι/ες τους εαυτούς/ές μας ως αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας ενάντια σε όλα αυτά, δεν μπορούμε παρά να αμφισβητούμε έμπρακτα την έννοια της ιδιοκτησίας. Γι’αυτό, επιλέξαμε να κάνουμε κατάληψη, μέσα στην οποία θα μπορούμε καθημερινά να στεγάσουμε τις ανάγκες και επιθυμίες μας, αντιτιθέμενοι/ες στην καπιταλιστική συνθήκη, ανάγκες όπως αυτή της στέγασης τόσο ατόμων όσο και συλλογικοτήτων ή ομάδων που θα εκφράζουν λόγο, θα πραγματοποιούν εκδηλώσεις και δράσεις εχθρικές προς την υπάρχουσα δομή της κοινωνίας και του κράτους. Επιτακτική, για μας, είναι και η ανάγκη ύπαρξης ενός χώρου συνεύρεσης όσων πλήττονται και ταυτόχρονα αγωνίζονται ενάντια στο σύστημα και σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και εξουσίας. Έτσι, δεν θέλουμε αυτή η κατάληψη να χρησιμοποιηθεί ως μια επίπλαστη νησίδα ελευθερίας και για εσωτερική κατανάλωση των ανθρώπων που θα υπάρχουν μέσα σ’αυτή, αλλά ως ένα κέντρο αγώνα που θα έχει καθημερινή αλληλεπίδραση με τη γειτονιά και την τοπική κοινωνία, με στόχο την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.

Μέσα απ’αυτή τη κατάληψη, προτάσσουμε την συλλογική και συντροφική διαβίωση μακριά από τα διαμερίσματα – κλουβιά που μας απομακρύνουν, την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων έναντι του ατομικισμού και την αυτοοργάνωση των διαδικασιών και των αγώνων μας, χωρίς ιεραρχίες, ανάθεση και διαμεσολαβητές –κάθε είδους. Θέλουμε να αντιπαρατεθούμε στις εμπορευματικές σχέσεις και τη λογική του κέρδους που αλλοτριώνουν την καθημερινότητά μας. Δεν θέλουμε η ανθρώπινη ύπαρξη να ζυγιάζεται σύμφωνα με την καταγωγή, το φύλο, την εμφάνιση, την σεξουαλικότητα, τη μόρφωση ή τις ικανότητες, γι’αυτό και οποιαδήποτε ρατσιστική, ηγετική, έμφυλη, σεξιστική συμπεριφορά δεν χωρά σε αυτή την κατάληψη.

Σε μια προσπάθεια επανοικειοποίησης του χαμένου χώρου και χρόνου, που σύντροφοι και συντρόφισσες αγωνίστηκαν για να κερδίσουν, επιλέξαμε να κάνουμε ανακατάληψη του κτιρίου του παλιού νοσοκομείου «Χατζηκώστα» όπου για πέντε περίπου χρόνια υπήρχε η κατάληψη Αντιβίωση μέχρι και τις 29 Αυγούστου 2013 που εκκενώθηκε μέσα σε ένα κλίμα καταστολής των καταλήψεων πανελλαδικά, στοχοποιώντας τες ως εστίες ανομίας. Αν και οι εκκενώσεις κατάφεραν να αφήσουν πίσω τους ερειπωμένα κτίρια, δεν κατάφεραν να εκκενώσουν το νόημα των κοινωνικών σχέσεων που αναπτύχθηκαν μέσα σ’αυτά και αποτελούν την αφετηρία για νέα εγχειρήματα. Δε μας απασχολούν οι διάφορες εξαγγελίες περί αξιοποίησης των κτιρίων του παλιού νοσοκομείου «Χατζηκώστα» ως πρότυπο κέντρο υγείας, νηπιαγωγεία ή γραφεία αποκεντρωμένης διοίκησης, ούτε τα πολιτικά παιχνίδια εντυπωσιασμού που στήνει, είτε αυτά εκφράζονται με δεξιό είτε με αριστερό λόγο. Ιδιαίτερα, σήμερα και σ’αυτή τη συγκυρία, δε μας ενδιαφέρει ποιος έχει στα χέρια του την εξουσία. Εμείς, απέναντι μας έχουμε το κράτος, τους καπιταλιστές και τους υπηρέτες τους και συνεχίζουμε να παλεύουμε εναντίον τους.

Η ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ!

μπελογιάννη & παπανδρέου γωνία

κατάληψη Αντιβίωση, 18/01/2015

Τα ξημερώματα της 17ης του Γενάρη του 2013 ο 26χρονος μετανάστης Σαχτζάτ Λουκμάν, εργάτης από το Πακιστάν, δέχεται επίθεση και δολοφονείται εν ψυχρώ από τους φασίστες συμμορίτες της χρυσής αυγής Χρήστο Στεργιόπουλο και Διονύση Λιακόπουλο στα Πετράλωνα της Αθήνας. Ο Σαχτζάτ Λουκμάν ήταν σε ποδήλατο όταν οι δολοφόνοι τον πλησίασαν από πίσω οδηγώντας μηχανάκι και τον μαχαίρωσαν εν ψυχρώ. Η αντίδραση κάποιων κατοίκων ανάγκασαν την αστυνομία να ασχοληθεί με αποτέλεσμα οι φασίστες δολοφόνοι να συλληφθούν λίγη ώρα αργότερα ενώ πάνω τους βρέθηκαν τα μαχαίρια που χρησιμοποίησαν. Σε έρευνα που έγινε αργότερα στο σπίτι τους, βρέθηκαν όπλα και μαχαίρια καθώς και προπαγανδιστικό υλικό της Χρυσής Αυγής. Όλα αυτά και σε συνδιασμό με τις καλυμμένες πινακίδες του δίκυκλου στο οποίο επέβαιναν οι δολοφόνοι φανερώνουν ότι αποτελούσαν και αυτοί μέλη των ταγμάτων εφόδου και ότι είχαν βγει για κυνήγι μεταναστών.

Η στάση των μ.μ.ε απέναντι στο γεγονός ήταν η αναμενόμενη. Η εν ψυχρώ και με ρατσιστικό υπόβαθρο δολοφονία χώρεσε και παίχτηκε με το ζόρι κανα δυο φορές από τις ειδησεογραφικές εκπομπές των καθεστωτικών μ.μ.ε και την άλλη μέρα απλά εξαφανίστηκε. Ακόμη, το υπουργείο «προστασίας» του πολίτη προσπάθησε να υποβαθμίσει το γεγονός ενώ οι δολοφόνοι δεν παραπέμφθηκαν καν με το νόμο περί ρατσισμού. Εννοείται πως κανάλια, κόμματα και κρατικοί φορείς προσπάθησαν να παρουσιάσουν το γεγονός ως μια «δυσάρεστη εξαίρεση». Από την πρώτη στιγμή η κοινή γραμμή μπάτσων και μ.μ.ε μιλούσε για μια παρεξήγηση μεταξύ των δυο μεθυσμένων φασιστών και του μετανάστη εργάτη επειδή αυτός τους έκλεισε το δρόμο με το ποδήλατό του και για αυτό το λόγο αυτοί του έριξαν και μερικές μαχαιριές σκοτώνοντας τον…

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η δολοφονία του 26χρονου Σαχτζάτ Λουκμάν δεν αποτελεί ένα τυχαίο και μεμονωμένο περιστατικό. Τα τελευταία χρόνια στη πόλη της Αθήνας αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα έχουν σημειωθεί χιλιάδες επιθέσεις σε μετανάστες και πρόσφυγες. Το κράτος αφού προχωρά στην εκμετάλλευση και στην αφαίμαξη της εργατικής δύναμης των "αόρατων" μεταναστών, αυτών χωρίς χαρτιά δηλαδή (κάτι που συνεπάγεται πολυ φτηνά εργατικά χέρια χωρίς ασφάλεια και ιατρική περίθαλψη, συνθήκες δηλαδή που αγγίζουν τα όρια της δουλείας) στη συνέχεια προχωρά σε απελάσεις, σε επιχειρήσεις σκούπα στέλνοντας χιλιάδες ανθρώπους στα κέντρα κράτησης καθώς και στη τρομοκράτηση και το ξυλοφόρτωμα ανθρώπων που ζητούν είτε καλύτερη μεταχείριση είτε απλά τα δεδουλευμένα τους. Και όταν δεν επαρκούν τα επίσημα μέσα του κράτους, τότε είναι που ενεργοποιούνται τα παρακρατικά δεκανίκια του, τα τάγματα εφόδου και τα μαχαίρια των φασιστών που δολοφόνησαν τον Παύλο Φύσσα και τον Σαχτζάτ Λουκμάν.

O φασισμος τσακιζεται στο δρομο

Κατάληψη Apertus

Αγρίνιο, Ιανουάριος 2015

Party για την οικονομική στήριξη του Ταμείου Αλληλεγγύης της κατάληψης

Παρασκευή, 26 Δεκεμβρίου, μετά τις 9μμ

* ΣΧΕΤΙΚΑ  ΜΕ  ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ  APERTUS

Σε αυτή την περίοδο που διανύουμε ο ένας αγώνας ξεπηδάει μετά τον άλλο θέτοντας σε επαγρύπνηση τους μηχανισμούς των αφεντικών. Εξαιτίας αυτής της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, όπου φτωχοποιούνται και περιθωριοποιούνται τεράστια τμήματα του πληθυσμού, η κοινωνική ανυπακοή μεταδίδεται από πόλη σε πόλη και από χώρα σε χώρα, δίνοντας κουράγιο, δύναμη και ελπίδα στους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευομένους αυτού του κόσμου.

Για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, το κράτος δεν θα μπορούσε παρά να επιβάλλει πιο ολοκληρωτικές πολιτικές, να αναβαθμίσει το θεσμικό του οπλοστάσιο, να σκληρύνει ακόμη περισσότερο την αυταρχική του στάση και την καταστολή του. Έτσι, αναλαμβάνει αποφασιστικά την αντιμετώπιση της κοινωνικής ανυπακοής μοιράζοντας απλόχερα ξύλο, χρηματικές ποινές, διώξεις και φυλακίσεις σε όσους/ες αντιστέκονται. Το κράτος με αυτόν τον τρόπο επιδιώκει να διασφαλίσει την κοινωνική ειρήνη, αποτρέποντας να εκφραστεί η γενικευμένη αντίδραση με οργανωμένες εξεγερτικές μορφές.

Στο Αγρίνιο, από τις αρχές του καλοκαιριού του ’13, έχει ξεκινήσει μια βιομηχανία κλήσεων και διώξεων σε αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, αντιφασίστες και νεολαίους σε μια προσπάθεια εκφοβισμού και τρομοκράτησης των τοπικών κοινωνικών και αντιφασιστικών αγώνων. Όλες αυτές οι κλήσεις και οι διώξεις προέρχονται από γεγονότα των τελευταίων δυο χρόνων, όπου παρέμεναν ξεχασμένες στα συρτάρια της ασφάλειας. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι διάφορες κλήσεις για προανακριτικές διαδικασίες απευθύνονται στα ίδια άτομα, χωρίς το παραμικρό αποδεικτικό στοιχείο, κάτι που προδίδει την προχειρότητα και την εκδικητική τους σκοπιμότητα. Οι κλήσεις και διώξεις αναφέρονται σε γεγονότα μαχητικού αντιφασισμού, σε συγκρούσεις με της δυνάμεις της καταστολής που διασφάλιζαν το «μοίρασμα» φυλλαδίων της Χ.Α., όπως επίσης και σε  συγκρούσεις μετά το ψήφισμα του 2ου Μνημονίου το Φλεβάρη του ’12.

Βρισκόμαστε στην πλευρά των αγωνιζόμενων, των καταπιεσμένων, των εκμεταλλευομένων, των ανυπότακτων, της άγριας νεολαίας που αντιστέκεται. Μέσα σε αυτόν τον κοινωνικό χειμώνα που θέλουν να μας επιβάλλουν, προτάσσουμε την συντροφικότητα, τις κοινωνικές δομές αλληλεγγύης, τις σχέσεις αλληλοβοηθείας και αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινείται και η επιλογή μας να δημιουργήσουμε στην κατάληψη Apertus το Ταμείο Αλληλεγγύης για την οικονομικής στήριξη διωκόμενων για γεγονότα αντίστασης στο Αγρίνιο, καθώς επίσης και συντρόφων που έχουν υποστεί υλικές ζημιές από το φασιστικό παρακράτος. Ένα ταμείο, που παράλληλα με τις τοπικές υποθέσεις, θα στηρίζει και διωκόμενους ή φυλακισμένους αγωνιστές από κάθε περιοχή του ελλαδικού χώρου. Με την δημιουργία του Ταμείου επιδιώκουμε αυτήν την συνεισφορά να την ανοίξουμε κοινωνικά, να την δυναμώσουμε και να την καταστίσουμε και πιο αποτελεσματική. Το Ταμείο θα ενισχύεται τακτικά από εισφορές, από το αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο/bar της κατάληψης, καθώς επίσης και από εκδηλώσεις/ συναυλίες που θα γίνονται στο χώρο. Η ενημέρωση και ο έλεγχος του θα γίνεται στις εβδομαδιαίες συνελεύσεις της κατάληψης.

Ευελπιστούμε να στηριχτεί για να μπορέσει να στηρίξει!

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!

Κατάληψη Apertus

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος στο Αγρίνιο

Με αφορμή την έναρξη λειτουργίας καταστήματος Public εδώ και λίγο καιρό στο πεζόδρομο της Παπαστράτου στο Αγρίνιο, αναδημοσιεύουμε κείμενο – ανακοίνωση του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου -Χάρτου Αττικής για την εργασιακή πραγματικότητα στα εν λόγο καταστήματα.

"Προς τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες στα Public

Ορθοστασία, στόχοι, συμπληρωματικές πωλήσεις, μυστηριώδεις πελάτες, remodelling, νυχτερινές υπερωρίες για μηνιαίες απογραφές. Αυτά είναι κάποια από τα στοιχεία που συνθέτουν την καθημερινότητα των συναδέλφων μας στα Public. Και επειδή στη συγκεκριμένη επιχείρηση αρέσει πολύ το «μυστήριο», θα δανειστούμε ένα απόφθεγμα από τον μετρ των αστυνομικών μυθιστορημάτων: «Ο κόσμος είναι γεμάτος από προφανή πράγματα, τα οποία ουδέποτε παρατηρεί κανείς» (Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, Το σκυλί των Μπάσκερβιλ).

Πράγματι, πίσω από τα πορτοκαλί μπλουζάκια και τα χαμόγελα βρίσκεται ένα ολόκληρο εργασιακό πρότυπο, το οποίο δοκιμάζει τις αντοχές των εργαζομένων. Βρίσκεται καταρχάς η απουσία σκαμπό και η υποχρέωση των υπαλλήλων να δουλεύουν 8ωρα όρθιοι ακόμα και μπροστά από τον υπολογιστή. Στους εργαζόμενους και στις εργαζόμενες τίθενται υπέρογκοι και ανέφικτοι στόχοι, οι οποίοι πολλές φορές παίρνουν τον χαρακτήρα των συμπληρωματικών και ετερόκλητων πωλήσεων. Έτσι σε όλους τους τομείς των πωλήσεων από την τεχνολογία, την κινητή και το gaming έως τον «πολιτισμό», οι υπάλληλοι αναγκάζονται πολύ συχνά να προωθούν στον πελάτη προϊόντα κατά πολύ διαφορετικά από το αντικείμενο της εργασίας τους και μάλιστα να αξιολογούνται για αυτά είτε με μπόνους είτε με απολύσεις (με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πίεση για συνδέσεις wind). Η λογική της επιβράβευσης ή της απόλυσης δημιουργεί ένα εργασιακό περιβάλλον ανταγωνισμού μεταξύ των συναδέλφων τόσο μεταξύ των καταστημάτων, όσο πολλές φορές και στο ίδιο κατάστημα από όροφο σε όροφο.

Η εντατικοποίηση της εργασίας και η συνεχής ψυχολογική πίεση για επιθετικές πωλήσεις απογειώνεται από το περίφημο θεσμό του mystery shopper. Κοινώς πρόκειται για κατάσκοπο που παριστάνει τον πελάτη για λογαριασμό της επιχείρησης και αξιολογεί εν αγνοία του/της εργαζόμενου/ης τις «επιδόσεις» του/της. Πιο κοινώς πρόκειται για ρουφιάνο που παραπέμπει σε πρακτικές άλλων εποχών. Μέσα από αυτήν την πρακτική, οι συνάδελφοι στα Public είναι διαρκώς υπό το φόβο ότι ο οποιοσδήποτε πελάτης είναι εν δυνάμει ένας mystery shopper που καταγράφει και φακελώνει την οποιαδήποτε κίνησή τους.

Το πιεστικό καθεστώς εργασίας στα Public δεν εξαντλείται φυσικά μόνο στους υπαλλήλους της εταιρείας στη λιανική πώληση. Το διοικητικό προσωπικό της επιχείρησης στα γραφεία της εργάζεται επίσης με χαμηλούς μισθούς και συχνά με απλήρωτες υπερωρίες.

Το έδαφος για όλα τα παραπάνω, που αναγκάζονται να δέχονται οι συνάδελφοι, βρίσκεται φυσικά στην πολιτική της επιχείρησης που πολεμά κάθε δυνατότητα πραγματικής αλληλεγγύης μεταξύ των συναδέλφων και συλλογικής διεκδίκησης: Οι ατομικές συμβάσεις, οι απολύσεις ακόμα και κατά τη διάρκεια άδειας, η κακοπληρωμένη εργασία, οι μειώσεις μισθών και η εργοδοτική αυθαιρεσία δημιουργούν ένα καθεστώς, στο οποίο ο κάθε εργαζόμενος και εργαζόμενη νιώθει ανήμπορος/η να παλέψει ώστε να μπει ένα φρένο στις «εξυπνάδες» που σκαρφίζονται κάθε φορά τα «επιτελεία» της επιχείρησης.

Ακριβώς όμως επειδή σε κάθε επιχείρηση οι διεκδικήσεις των εργαζομένων καρποφορούν μόνο όταν τα δικαιώματά τους γίνονται αντικείμενο συλλογικής και οργανωμένης πάλης, πιστεύουμε ότι οι συνάδελφοι στα Public έχουν μόνο να κερδίσουν ερχόμενοι στο Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής. Πρόκειται για ένα Σύλλογο που δίνει καθημερινά μάχες για τα εργατικά συμφέροντα και παλεύει ενάντια σε κάθε είδους εργοδοτική αυθαιρεσία. Από τα στοιχειώδη, όπως η καταβολή αποζημιώσεων σε περιπτώσεις απολύσεων (όπως έχει πετύχει για απολυμένους συναδέλφους ακόμα και στα Public), το δικαίωμα στην απεργία, έως και τα συλλογικά συμφέροντα του κλάδου όπως η διεκδίκηση συλλογικών συμβάσεων και η υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας.

Η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη είναι το όπλο των εργαζομένων απέναντι στις ασυδοσίες των εργοδοτών. Τα συμφέροντά μας είναι κοινά και είμαστε εμείς οι ίδιοι αυτοί που καλούμαστε να τα υπερασπιστούμε. Δε δεχόμαστε να δουλεύουμε με μειωμένους μισθούς, ούτε ανεχόμαστε την καταπάτηση της αξιοπρέπειάς μας ως εργαζόμενοι για χάριν των κερδών του κάθε αφεντικού. Θέλουμε ανθρώπινες συνθήκες εργασίες με δικαιώματα για να κάνουμε τη δουλειά μας με αξιοπρέπεια. Ακριβώς επειδή «παρατηρούμε τα προφανή», παλεύουμε καθημερινά και καλούμε τους συναδέλφους μας στα Public να παλέψουν μαζί μας. Γιατί, το μόνο πραγματικό άλυτο «μυστήριο» αφορά την πλευρά της εργοδοσίας, είτε είναι στα Public είτε οπουδήποτε αλλού: γιατί υπάρχουν ακόμα εργαζόμενοι που παλεύουν και επιμένουν; γιατί υπάρχουν ακόμα συλλογικοί αγώνες των εργαζομένων; Όλοι και όλες εμείς, ο κόσμος της εργασίας, γνωρίζουμε την απάντηση."

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής

Λόντου 6, Εξάρχεια, 10681, Αθήνα | 210-3820537