Σάββατο 9 Ιουνίου, ώρα 8:00μμ
Συζήτηση: "Κρίση και εκφασισμός τησ κοινωνίας"
Προβολή: "Ο πραγματικός φασισμός" (60min)
Θα ακολουθήσει αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο
Αν όλα αυτά δεν είναι φασισμός,
τότε τι είναι;;;
Η κρίση που χτύπησε την Ελλάδα από το 2008 δεν είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση στη διάρκεια της ιστορίας. Οι λειτουργίες του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος ποτέ δεν ήταν ομαλές, αντίθετα πάντα παρουσιάζονταν περίοδοι οικονομικής ύφεσης ή ανάκαμψης. Η κρίση είναι αναπόσπαστο κομμάτι του καπιταλιστικού συστήματος οικονομίας. Για την Ελλάδα συγκεκριμένα, οι προηγούμενες της κρίσης δυο δεκαετίες αποτέλεσαν δυο δεκαετίες ανάκαμψης της οικονομίας, αφού οι τράπεζες χορηγούσαν αφειδώς δάνεια (από στεγαστικά μέχρι διακοποδάνεια), η ολυμπιάδα του 2004 βοήθησε στην άνθιση του κατασκευαστικού τομέα όπως και η εισροή στη χώρα χιλιάδων μεταναστών προσφέροντας φθηνά εργατικά χέρια.
Πλέον μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι εκμεταλλευόμενοι είναι αυτοί που δέχονται στο χειρότερο βαθμό τις συνέπειες. Η κοινωνική εξαθλίωση διαφαίνεται πλέον σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Μεγάλα ποσοστά του πληθυσμού οδηγούνται στη φτώχεια και στην ανεργία. Εργασιακά κεκτημένα εξαφανίζονται, το δημόσιο σύστημα υγείας και παιδείας καταρρέει, μικρομάγαζα κλείνουν. Οι εργαζόμενοι φτύνουν αίμα για να τα βγάλουν πέρα, οι αυτοκτονίες αυξάνονται, οι άστεγοι πολλαπλασιάζονται. Από την άλλη πλευρά τα αφεντικά με τις πλάτες του ΔΝΤ και της τρόικας κερδοφορούν, βλέποντας πως η κρίση είναι η ευκαιρία να υποτιμήσουν ακόμα περισσότερο το κόστος της μισθωτής εργασίας. Έτσι και αλλιώς έχουν να ψαρέψουν από μια δεξαμενή που όλο και μεγαλώνει: αυτή των ανέργων.
Τα χρόνια της κρίσης κράτος και αφεντικά δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Το καθεστώς γίνεται συνέχεια όλο και πιο απολυταρχικό και το σύνθημα που δονεί κάθε πορεία των αντιστεκόμενων ανθρώπων είναι ότι έχουμε πάλι χούντα. Κάθε αντίσταση στο καταιγισμό μέτρων που οδηγούν στην υποτίμηση των ζωών μας έχει πάντα την ίδια αντιμετώπιση: συκοφάντηση από τα ΜΜΕ και άγρια καταστολή από το κράτος. Οι απεργίες και οι πορείες του τελευταίου χρονικού διαστήματος χτυπιούνται με πρωτοφανή αγριότητα (δακρυγόνα, ξύλο που πολλές φορές είναι δολοφονικό ακόμα και σε δημοσιογράφους, συλλήψεις και προφυλακίσεις).
Σε μια τέτοια περίοδο, όπου το κράτος τείνει στον ολοκληρωτισμό, είναι που ο φασιστικός λόγος νομιμοποιείται και γίνεται πλέον δημόσιος λόγος, τόσο από την πλευρά των εξουσιαστών, όσο και από την πλευρά της κοινωνίας που τείνει στον εκφασισμό της. Έτσι, κάτω από την ομπρέλα της δημοκρατίας, ο φασισμός αποκτά το ιδεολογικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο οικοδομούνται κρατικές πολιτικές. Πολιτικές που σκοπεύουν στο διαχωρισμό των εκμεταλλευομένων (ντόπιοι εναντίον μεταναστών, εργαζόμενοι εναντίον άλλων εργαζομένων, γείτονας εναντίον γείτονα) ώστε να αποπροσανατολιστούν και η δυσαρέσκεια να μη στραφεί στους πραγματικά υπαίτιους –κόμματα, τραπεζίτες, αφεντικά.
Η δημοκρατίας τους ξεχειλώνει ώστε να χωρέσει και την ακροδεξιά, θέτοντας στο επίκεντρο την μετανάστευση και την όξυνση της καταστολής. Αυτό ακριβώς είδαμε να παίζεται προεκλογικά από τα περισσότερα κόμματα της πολιτικής σκηνής -βλέπε ΝΔ, Πασόκ, Λάος, Ανεξάρτητοι Έλληνες -που μετατόπισαν τις πολιτικές τους θέσεις όλο και πιο (άκρο)δεξιά. Έτσι με την απόλυτη συμπαράσταση των ΜΜΕ έφθασαν σε ένα κρεσέντο αποπροσανατολισμού, δημιούργησαν το δικό τους δόγμα του σοκ ρίχνοντας όλο το μένος τους στους μετανάστες. Έπαιξαν με άθλιο τρόπο το παιχνίδι του φασισμού και του ρατσισμού, θέλοντας να δημιουργήσουν δήθεν αίσθημα ασφάλειας και να δείξουν ποιος είναι ο εχθρός. Για αυτό το λόγο επί μέρες γίνονταν επιχειρήσεις σκούπα στο κέντρο της Αθήνας και στήνονταν στρατόπεδα συγκέντρωσης, παρουσιάζοντας τους μετανάστες ως υγειονομική βόμβα και ως τον ύψιστο εχθρό εσωτερικής ασφάλειας. Ο Σαμαράς βγάζει την τελευταία προεκλογική ομιλία του στον Έβρο και καυχιέται για το φράχτη… Στο προεκλογικό του σποτάκι που θα μπορούσε να ανήκει στη Χρυσή Αυγή ή στο Λάος, λέει ότι θα αποκαλύψει τις κουκούλες, θα απαγορεύσει τις διαδηλώσεις, θα κλείσει τις καταλήψεις και θα ανακαταλάβει τη πόλη. Ο Λοβέρδος μαζί με τον Χρυσοχοΐδη θέλοντας να αποδείξουν ότι οι μετανάστριες μεταδίδουν AIDS στην «αγία ελληνική οικογένεια» στήνουν ολόκληρο σκηνικό στο κέντρο της Αθήνας διαπομπεύοντας και προφυλακίζοντας οροθετικές γυναίκες –μετανάστριες, ημεδαπές, τοξικοεξαρτημένες, υποσιτισμένες, άστεγες- που στο τέλος αποδείχθηκε ότι κάποιες από αυτές δεν ήταν καν οροθετικές. Έπαιξαν έτσι το τελευταίο τους προεκλογικό χαρτί καθώς το μίσος για τους μετανάστες, το αίσθημα ασφάλειας μαζί με τη δημιουργία αισθήματος φόβου ακυβερνησίας και εξόδου από το ευρώ αποτελούν τους βασικούς πυλώνες επιβίωσης του συστήματος.
Εδώ κορυφή του παγόβουνου αποτελεί το ναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής, που το τελευταίο διάστημα αυτοπροσδιορίζεται ως λαϊκό αντιμνημονιακό πολιτικό κόμμα. Τo γεγονός της εισόδου του εν λόγο κόμματος στη βουλή δεν ήταν κάτι το μη αναμενόμενο. Τα ρατσιστικά καθάρματα της Χ.Α πλέον έχουν εξελιχθεί από μια συμμορίτικη νεοναζιστική οργάνωση σε ένα νόμιμο κόμμα, έχοντας όμως διατηρήσει τα πρώην χαρακτηριστικά τους ανέπαφα (βλέπε πογκρόμ μεταναστών, τραμπουκισμούς αγωνιστών, «ηγέρθητε» σε δημοσιογράφους, απειλές για απελάσεις μεταναστών με οποιοδήποτε τρόπο). Έτσι έγινε η νομιμοποίηση του παρακράτους από ένα μέρος της κοινωνίας, χωρίς να γνωρίζουμε εάν αυτό το μέρος της κοινωνίας τους ψήφισε με κριτήριο το γεγονός ότι είναι γνήσιοι απόγονοι των Ναζί ή από πλήρη άγνοια. Το σίγουρο είναι, ότι μεγάλο μέρος ψηφοφόρων τους ψήφισε, πιστεύοντας στην «εναντίον όλων» ατάκα τους ότι θα μπουν στη βουλή και θα καθαρίσουν, θα αναμετρηθούν με τους «προδότες» σάπιους πολιτικούς. Κριτήριο που διαψεύδεται καθώς οι ίδιοι προέρχονται από χώρους της δεξιάς ή αλλιώς το χέρι που σε ταΐζει δεν το δαγκώνεις.
Η συμμορία της Χ.Α αποτελεί ξεκάθαρα μια παρακρατική οργάνωση. Όχι μόνο γιατί πάντα αποτελούσε εφεδρεία των κατασταλτικών δυνάμεων (όταν δεν τα κατάφερναν τα κλομπ των ΜΑΤ αναλάμβαναν τα μαχαίρια των φασιστών) και δρούσε, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, σε συνεργασία με αυτές. Αλλά και γιατί διατηρούσε πάντα μια πολύ στενή σχέση με το παρακράτος της μαφίας και της «νύχτας». Δεν είναι τυχαία άλλωστε η εμμονή της με υποβαθμισμένες περιοχές όπως η πλατεία Αττικής και ο Άγιος Παντελεήμονας. Μέλη της δραστηριοποιούνται στις συγκεκριμένες περιοχές με «προστασίες», λαθρεμπόρια, σωματεμπόριο και εισοδήματα από ακίνητα. Κάτι που σημαίνει ότι η εθνοκάθαρση που επιχειρούν εκεί εκτός από τα ρατσιστικά χαρακτηριστικά της υποβόσκει και μια «επιχειρηματικότητα». Το «μαύρο χρήμα» λοιπόν από αυτές τις παρακρατικές και μαφιόζικες δραστηριότητες θα πολλαπλασιαστεί σε περίπτωση αναβάθμισης των περιοχών αυτών. Για να επιτευχθεί αυτό όμως θα πρέπει οι γειτονιές αυτές να «καθαριστούν» από τους «μιαρούς» μετανάστες και πρόσφυγες που σύμφωνα πάντα με την επίσημη θέση του κράτους αποτελούν μια «υγειονομική βόμβα». Δεν είναι τυχαία άλλωστε η σύνδεση των μελών της Χ.Α με ιδιοκτησίες πορνοξενοδοχείων, ακόμη και με συμβόλαια θανάτου όπως στη περίπτωση του φυλακισμένου Χρήστου Ρήγα, υποψήφιου αντιπεριφερειάρχη της Χ.Α στη Δ. Ελλάδα…
Την ώρα που οι χρυσαυγίτες παρελαύνουν κουστουμάτοι στα κανάλια, η στοιχειώδης αίσθηση ανθρωπιάς καταργείται και η κοινωνία οδηγείται στον εκφασισμό και την αποχαύνωση. Κάποιοι φωνάζουν «έξω οι ξένοι» και «οι μετανάστες μας παίρνουν τις δουλειές» αναδεικνύοντας πως μέρος της κοινωνίας βλέπει τον εχθρό στο μετανάστη και δεν μπορεί να καταλάβει τα κοινά χαρακτηριστικά της καταπίεσης και της εξαθλίωσης. «Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία τους. Άλλωστε ο φασισμός είναι το μίσος προς τους αδύνατους και ο θαυμασμός προς τους ισχυρούς». Ο φασισμός στρέφεται τώρα ενάντια στους μετανάστες όπως στα τελευταία γεγονότα της Πάτρας, ή σε τοξικοεξαρτημένες «οροθετικές» γυναίκες όπως προεκλογικά στο κέντρο της Αθήνας, αλλά σε λίγο θα στραφεί σε αυτούς που περισσεύουν για το σύστημα. Στους αστέγους, τους άνεργους, σε αυτούς που δεν θα έχουν να πληρώσουν για την ασφάλισή τους, στους φτωχούς.
Ενάντια σε ένα αναδυόμενο κοινωνικό εκφασισμό εμείς πρέπει να αντιτάξουμε την αλληλεγγύη των από κάτω, ενάντια σε αυτούς που μας δυναστεύουν. Να μην παίξουμε το παιχνίδι που μας πλασάρουν στρεφόμενοι ο ένας ενάντια στον άλλο. Να μην αφήσουμε κανέναν μόνο του στη εξαθλίωση που μας υπόσχονται, να οργανώσουμε τις αρνήσεις μας και τις αντιστάσεις μας ενάντια σε ένα καθεστώς που μυρίζει εκμετάλλευση και εξαθλίωση. Να μην ξεχάσουμε ότι είμαστε άνθρωποι.
Ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας να δημιουργήσουμε κοινωνικές δομές και σχέσεις αλληλεγγύης, να οργανωθούμε σε κοινωνικούς χώρους αντίστασης, σε συνελεύσεις γειτονιών και κατοίκων, με αδιαμεσολάβητους και αντιεραρχικούς όρους.
Κατάληψη Apertus
«Στην αρχή ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους.
Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα.
Μετά ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές.
Δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν φώναξα.
Έπειτα ήρθε η ώρα των σοσιαλδημοκρατών.
Δεν ανήκα σ΄ αυτό το κόμμα και δεν έβρισκα λόγο να διαμαρτυρηθώ.
Ακολούθησαν οι ομοφυλόφιλοι.
Ούτε κι αυτό σκέφτηκα ότι με αφορούσε.
Στο τέλος ήρθε η σειρά των τσιγγάνων.
Ούτε και τότε βρήκα λόγια για να εκφράσω την αντίθεσή μου. Ο επόμενος στη σειρά ήμουν εγώ.
Αλλά δεν υπήρχε κανείς για να φωνάξει.»
