Εναντία στους κανίβαλους αυτού του κόσμου

[Κείμενο που μοιράστηκε στο Αγρίνιο]

Στη σύγχρονη Ελλάδα της «ανάπτυξης» και της «ελπίδας» οι κοινωνικοί-ταξικοί διαχωρισμοί, οι προεκτάσεις τους και οι συνέπειές τους στις ζωές μας, αν και θολωμένοι από το πρίσμα της μικροαστικής ρουτίνας, διέπουν ακατάπαυστα όλα τα πεδία της καθημερινότητάς μας.

Διαχωρισμοί που σύμφωνα με τα ίδια τα γεγονότα, βρίσκουν επίσημη εκτελεστική εφαρμογή στην κρατική καταστολή και τις δομές-κολαστήριά της. Στην αστική δικαιοσύνη, τη μεροληψία της και τις διατεταγμένες της υπηρεσίες. Στην ρουφιανιά και την προπαγάνδα των ΜΜΕ που εξυπηρετούν το εκάστοτε αφεντικό, φασίστα, κεφαλαιοκράτη, φιλοθεάμον κοινό και που συκοφαντούν ακόμα και μετά θάνατον κακοποιημένες γυναίκες, μετανάστες, ΛΟΑΤΚΙ άτομα, ακτιβιστές, κοινωνικούς αγωνιστές.

Διαχωρισμοί που βρίσκουν «κοινωνικό» έρεισμα στο κυρίαρχο αφήγημα, παράγοντας μόνο κακοπροαίρετα σχόλια, μισαλλοδοξία, ξεπλύματα, ξυλοδαρμούς, βασανισμούς και δολοφονίες.

Γιατί σε ετούτο τον κόσμο είναι επικίνδυνο να είσαι ο Εμπουκά Μαμασουμπέκ, μετανάστης νιγηριανής καταγωγής στην Αθήνα το 2019. Θα σε προσαγάγουν και θα σε δολοφονήσουν στο Α.Τ. Ομόνοιας και η σύζυγός σου θα ψάχνει μέρες παίρνοντας ψέματα για απαντήσεις και τα παιδιά σου θα μείνουν χωρίς πατέρα. Όπως συνέβη το 2009 με τον μετανάστη-εργάτη από το Πακιστάν Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ στο Α.Τ. Νίκαιας, που ξυλοκοπήθηκε και βασανίστηκε με ηλεκτροσόκ επί τέσσερις ημέρες, ενώ λίγες μέρες μετά την έξοδό του, κατέληξε λόγω της κατάστασής του. Όπως συνέβη με τόσους άλλους βασανισμένους και δολοφονημένους στα ίδια ή σε άλλα Τμήματα της χώρας.

Γιατί είναι επικίνδυνο να είσαι η Αγγελική Πέτρου στην Κέρκυρα το 2018, νέα γυναίκα που ζεις μόνη σου έχοντας σύντροφο αφγανικής καταγωγής που δεν εγκρίνει ο πατέρας σου. Θα σε κατακρεουργήσει θολωμένος από την πατριαρχική πεποίθηση ότι η ζωή σου και οι επιλογές σου του ανήκουν και θα σε θάψει στον κήπο. Όπως ανάλογα έπραξε κι ο πατέρας της 18χρονης Ειρήνης στην Πετρούπολη το 2017, για να εκδικηθεί την πρώην σύζυγό του. Όπως τόσες άλλες προσωπικές τραγωδίες που έχουν μείνει στην αφάνεια.

Γιατί είναι επικίνδυνο να είσαι η Ελένη Τοπαλούδη, φοιτήτρια στη Ρόδο το 2018. Θα σε βιάσουν και θα σε εκβιάσουν με βίντεο, θα προσπαθήσουν να σε ξανά βιάσουν και όταν πεις όχι, θα σε χτυπήσουν αλύπητα και θα σε πετάξουν ζωντανή ακόμα, να πεθάνεις αβοήθητη και μόνη, δύο τύποι τυφλωμένοι από σεξιστικά και εξουσιαστικά πρότυπα που τους έχουν εμφυσήσει οι οικογένειες, οι παρέες, το κοντινό περιβάλλον τους. Παρομοίως με την Λίνα Κοεμτζή φοιτήτρια το 2016 που αυτοκτόνησε πέφτοντας από τον 9ο όροφο του ΑΠΘ λόγω απειλών και εκβιασμών που αμαύρωναν τη ζωή της για καιρό με προσωπικές φωτογραφίες και βίντεο. Όπως, ο πιο πρόσφατος στραγγαλισμός της 32χρονης Κατερίνας στην Σητεία (4/3) από τον ζηλόφθονα και μισογύνη σύντροφό της, είναι ακόμα ένας λόγος για να εμπεδώσουμε ότι η συνολική υποτίμηση των γυναικών καλά κρατεί. Όπως τόσες ακόμα περιπτώσεις που δεν έτυχε να πάρουν τόση δημοσιότητα.

Γιατί είναι επικίνδυνο να είσαι ο Πετρίτ Ζίφλε, εργάτης αλβανικής καταγωγής στην Κέρκυρα το 2018 και να αντιπαρατίθεσαι για το «Μακεδονικό» σε καφενείο με τοπικό εκλογικό αντιπρόσωπο της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής. Θα σου στήσει καρτέρι και θα σε σκοτώσει με καραμπίνα πετώντας το σώμα σου σε χαντάκι. Όπως, με την ίδια θρασυδειλία, σκότωσαν τον Λουκμάν και τον Φύσσα. Αμέτρητα τα περιστατικά ξυλοκοπημένων και μαχαιρωμένων μεταναστών και αγωνιστών που γλίτωσαν το θάνατο κατά τύχη ή δε γνωστοποιήθηκαν τόσο οι υποθέσεις τους.

Γιατί είναι επικίνδυνο να είσαι ο Ζακ Κωστόπουλος, ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, οροθετικός, drag queen στο κέντρο της Αθήνας το 2018 και να αυτοαποκαλείσαι Zackie Oh σε μια κοινωνία ομοφοβικών, τρανσοφοβικών, παλικαράδων (σαν τους δολοφόνους του Γιακουμάκη), χουντολάγνων νοικοκυραίων. Θα σε βαφτίσουνε πρεζάκια και ληστή και θα σε σκοτώσουνε στο ξύλο σε δημόσια θέα μαζί με ΔΙΑΣ από το A.T. Ομονοίας. Θα σκουπίσουν τα αίματα και θα συνεχίσουν την ημέρα τους όσο στην τηλεόραση, θα κάνουν γκάλοπ για το αν σου άξιζε να σε σκοτώσουν ή όχι.

Απέναντι στην κρατική και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, την πατριαρχία, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, τον εκφασισμό της κοινωνίας, των  πλαστών διαχωρισμών και του κατακερματισμού, να αντιτάξουμε τη δύναμη της συλλογικοποίησης, των σχέσεων αλληλεγγύης, αμοιβαίας εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού.

Οξύνουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες για μια κοινωνία ισότητας, δικαιοσύνης και ελευθερίας.

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ

κατάληψη Apertus

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος στο Αγρίνιο

Καλυβίων 70

Την Άνοιξη του 2016 οι φοιτητές των πανεπιστημιακών τμημάτων που εδρεύουν στο Αγρίνιο με δυναμικές κινητοποιήσεις σημείωσαν μια μεγάλη νίκη. Υποχρέωσαν το Υπουργείο Παιδείας και τις Πρυτανικές Αρχές να μην προχωρήσουν το προκρινόμενο σχέδιο της υποβάθμισης των τμημάτων. Σήμερα, τρία χρόνια μετά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει με νέο σχέδιο. Καταργεί το Τμήμα Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων και ιδρύει μια Γεωπονική Σχολή. Η ψήφιση της τροπολογίας μάλιστα προβλέπεται για τις επόμενες μέρες.

Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες του τμήματος ΔΠΦΠ με μαζικές συνελεύσεις και συντονισμό δράσεων ξεκίνησαν αγωνιστικές δράσεις (εξορμήσεις με μοιράσματα κειμένων στην πόλη, συγκεντρώσεις – καταλήψεις κ.α.). Με πάγιο αίτημα τα εργασιακά δικαιώματα Μηχανικού Περιβάλλοντος, καθώς επίσης την πρόσληψη μελών ΔΕΠ, αλλά και τη δημόσια και δωρεάν φοιτητική μέριμνα, ζητούν την απόσυρση της τροπολογίας.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προχωρά εδώ και καιρό στην κοπτοραπτική του χάρτη Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης της χώρας με καταργήσεις, μετονομασίες και συγχωνεύσεις τμημάτων. Μοναδική της στόχευση η εξοικονόμηση κι άλλων χρημάτων στην υπηρεσία κράτους και κεφαλαίου.

Την ίδια ώρα πυκνώνει η συζήτηση για αναθεώρηση του άρθρου 16  και ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων από προαναθεωρητική και μελλοντική  αναθεωρητική βουλή.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους αγώνες των φοιτητών από τα κάτω. Σε αντίθεση με την απολιτίκ τάση που τείνει να μετατρέψει το πανεπιστήμιο σε μεταλυκειακές τάξεις, οι φοιτητές προτάσσουν τον αγώνα για τα δικαιώματα τους! Ένας αγώνας που μπορεί να ενισχυθεί και να συνδεθεί με κάθε κινηματικό κομμάτι της πόλης.

Κατάληψη Αpertus

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος στο Αγρίνιο

Καλυβίων 70

 

Χθες, 4/02, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση αλληλεγγύης και αντιπληροφόρησης στο κέντρο της πόλης εν όψει των στρατοδικείων 6 & 18 Φεβρουαρίου 2019 των 3 ολικών αρνητών στράτευσης (Κωνσταντίνος Γουτσινιώτης, Στράτος Μωυσής, Παύλος Χριστόπουλος).

Στην παρέμβαση μοιράστηκε το συλλογικό κείμενο των 3 διωκόμενων ολικών αρνητών στράτευσης και κολλήθηκαν οι διασυλλογικές αφίσες για το ίδιο ζήτημα (οι αφίσες εδώ και το κείμενο εδώ).

ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ

ΚΑΝΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

Συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στο Στρατοδικείο ΡΟΥΦ, 9π.μ.,

Τετάρτη 6.2:

Κωνσταντίνος Γουνιτσιώτης και Στράτος Μωυσής

Δευτέρα 18.2:

Παύλος Χριστόπουλος

 

Η «Πρωτοβουλία ενημέρωσης για το ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνημα» αποτελεί μια νέα προσπάθεια στην πόλη που ξεκίνησε μετά την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου (Zackie Oh). Ο αρχικός στόχος της πρωτοβουλίας είναι ενημερωτικός, ενώ σκοπεύει να δημιουργήσει μια δομή υποστήριξης, συσπείρωσης και αγώνα για ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα.

Μια μικρή ανάδρομη στο ΛΟΑΤΚΙ κίνημα

Τo ΛΟΑΤΚΙ κίνημα ξεκινά τη δεκαετία του ’60 στο γενικότερο πλαίσιο διεκδίκησης δικαιωμάτων και της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Ημέρα σταθμός είναι η 27η Ιουνίου 1969 όπου οι ομοφυλόφιλοι στη Νέα Υόρκη αποφάσισαν, ανοργάνωτα και χωρίς καμία προηγούμενη προετοιμασία, να αντιδράσουν ενάντια στην καταπίεση αλλά και την σε βάρος τους αστυνομική βία η οποία εκείνη την περίοδο είχε λάβει διαστάσεις και ήταν πλέον καθημερινό φαινόμενο.

Η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίστηκε αρχικά από την επιστήμη ως ψυχική νόσος. Το 1952 κατά την κατάρτιση του Εγχειριδίου Διαγνωστικής και Στατιστικής των Ψυχικών Ασθενειών (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders-DSM) από την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, η ομοφυλοφιλία συμπεριλήφθηκε ανάμεσα στις ψυχικές διαταραχές. Το 1973 το λήμμα που αφορά στην ομοφυλοφιλία απαλείφθηκε από το συγκεκριμένο εγχειρίδιο, λόγω της πίεσης της ομάδας των ομοφυλόφιλων και της σφοδρής κριτικής από την ψυχιατρική κοινότητα. Η ομοφυλοφιλία πλέον θεωρείται από την επιστήμη ως «κανονική και θετική παραλλαγή της ανθρώπινης σεξουαλικότητας».

Στην πορεία του κινήματος συμπεριλήφθηκαν μαζί με τους gay και τις λεσβίες, τα αμφιφυλόφιλα και τα τρανς άτομα, παρά τις αρχικές ενστάσεις μερίδας της κοινότητας απέναντί τους. Τη δεκαετία του ’80 εμφανίζεται ο όρος «queer» που αποτελεί μία ομπρέλα που καλύπτει όλες τις μειονότητες που δεν ανήκουν στις κατηγορίες των ετεροφυλόφιλων και των cisgender. Η χρήση του όρου δηλώνει την αμφισβήτηση των αυστηρών κοινωνικά κατασκευασμένων  ρόλων  των φύλων και της σεξουαλικότητας. Με αυτή την έννοια το queer δεν αναφέρεται μόνο στους ΛΟΑΤKI αλλά σε κάθε «ανένταχτο» άνθρωπο ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού.

Τα τελευταία χρόνια στο ακρωνύμιο LGBTQ (ΛΟΑΤΚ) έχουν προστεθεί τα αρχικά Ι και Α, για τα ίντερσεξ και τα ασέξουαλ άτομα, αντίστοιχα. Τα ίντερσεξ άτομα (στα ελληνικά μεταφράζεται μεσοφυλλικά) γεννιούνται με χαρακτηριστικά φύλου (όπως χρωμοσώματα, γεννητικά όργανα ή και ορμονική δομή) που δεν ανήκουν αυστηρά στην αρσενική ή θηλυκή κατηγορία ή ανήκουν και στις δύο κατηγορίες ταυτόχρονα .

Τα ασέξουαλ άτομα εμφανίζουν καθόλου ή λίγη σεξουαλική έλξη για άλλα άτομα. Αν και στην αρχή υπήρχε δυσπιστία μέρους της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, αποτελούν πλέον κομμάτι της με τις δικές του διεκδικήσεις, μία από τις οποίες αποτέλεσε η αφαίρεση της ασεξουαλικής συμπεριφοράς ως ψυχική ασθένεια από το DSM και η θεώρησή της ως ένας επιπλέον σεξουαλικός προσδιορισμός, αίτημα το οποίο εν μέρει έχει έως σήμερα δικαιωθεί. Σημαντική, επίσης, παρουσία στο σύγχρονο ΛΟΑΤΚΙ κίνημα έχουν τα πολυσυντροφικά άτομα (έτσι η ολοκληρωμένη ονομασία είναι ΛΟΑΤΚΙΑ+).

Η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα αφορά οποιοδήποτε άτομο επιλέγει να αυτοπροσδιορίζεται  με διαφορετικό τρόπο από τους καθιερωμένους τρόπους κατηγοριοποίησης του φύλου και του σεξουαλικού προσανατολισμού.  Το ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνημα, αποτελεί  μέρος του συνολικότερου κινήματος που έρχεται αντιμέτωπο με το σύστημα που γεννά τη βία, την αδικία και την καταπίεση. Απέναντι σε ένα σύστημα που διαιρεί με βάση την όποια ταυτότητα (γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙΑ+ άνθρωποι, πρόσφυγες, μετανάστες, άτομα με αναπηρίες, οροθετικοί/ές), είναι απαραίτητο να αντιπαραταχθεί η αλληλεγγύη και οι διεκδικήσεις.

Πρωτοβουλία ενημέρωσης για το ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνημα

 

Για τον  Ζακ Κωστόπουλο, την Zackie Oh

Την Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2018 ο Ζακ Κωστόπουλος, ακτιβιστής του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος, οροθετικός και drag queen (Zackie Oh) δολοφονήθηκε  στο κέντρο της Αθήνας σε δημόσια θέα. Η δολοφονία δια λιντσαρίσματος έγινε από «αγανακτισμένους πολίτες» με την ανοχή και τη σύμπραξη ανδρών της Ελληνικής Αστυνομίας. Στη συνέχεια ακολούθησε μια πρωτοφανής επιχείρηση συγκάλυψης της δολοφονίας, παραπληροφόρησης και ενοχοποίησης του θύματος.

Ο Ζακ  βρέθηκε εγκλωβισμένος μέσα στο κοσμηματοπωλείο-ενεχυροδανειστήριο στην οδό Γλάδστωνος, στην Ομόνοια. Ο ιδιοκτήτης, που την ώρα εκείνη απουσίαζε, τον βρίσκει να προσπαθεί να σπάσει την πόρτα, που έχει κλείσει αυτόματα, για να διαφύγει. Σε βίντεο που κυκλοφορεί τις επόμενες ώρες, ο Ζακ φαίνεται καταβεβλημένος και ανήμπορος. Μην μπορώντας να παραβιάσει την πόρτα, προσπαθεί να διαφύγει από τη βιτρίνα. Ο ιδιοκτήτης μαζί με τον  ιδιοκτήτη μεσιτικού γραφείου στη γειτονιά , αρχίζουν τότε να κλωτσάνε σπασμένα γυαλιά στο πρόσωπο του Ζακ, μπροστά στα μάτια ενός κοινού που πλην ελαχίστων, απλά παρακολουθούν έναν συνάνθρωπό τους να βασανίζεται. Στη συνέχεια, αστυνομικοί τον ξυλοκοπούν και του περνούν χειροπέδες, ενώ είναι αιμόφυρτος και αναίσθητος. Ο Ζακ πεθαίνει λίγη ώρα αργότερα κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο.

Πρόκειται για μια άγρια δολοφονία, με διπλό λιντσάρισμα από μαγαζάτορες και αστυνομικούς. Με κλωτσιές και γκλοπιές στο κεφάλι και τζάμια να πέφτουν πάνω στο σώμα του Ζακ την ώρα που προσπαθούσε να απεγκλωβιστεί. Οι δυο δολοφόνοι μαγαζάτορες, είχαν πρόθεση να τσακίσουν τον Ζακ, είτε ως μια «απειλή» στην ιδιοκτησία τους, είτε ως κάποιον «διαφορετικό» που περισσεύει και η ζωή του δεν έχει αξία. Παράλληλα κομμάτι του κόσμου που βρισκόταν στο σημείο αποφάσισε να μετατραπεί σε απαθές και αμέτοχο κοινό αναπαράγοντας τον πολιτισμό του θεάματος που μας θέλει viewers και όχι ενεργούς/ές.

Η στάση των ΜΜΕ ήταν στην κατεύθυνση της παραποίησης των γεγονότων και της συγκάλυψης, όπως και στις δολοφονίες του Γρηγορόπουλου και του Φύσσα, ενώ δε δίστασαν να οργανώσουν και γκάλοπ ζητώντας τη γνώμη του κοινού για το δολοφονικό λιντσάρισμα. Όταν, βέβαια, αποκαλύφθηκε ότι το θύμα ήταν γνωστός ακτιβιστής τότε άρχισε το show ευαισθησίας σε μια προσπάθεια υποβάθμισης των αντιδράσεων.

 Αρχικά, οι κοινωνικές ταυτότητες που προβάλλονται είναι «κλέφτης» και «εξαρτημένος» ενώ στη συνέχεια έρχονται στο προσκήνιο οι υπόλοιπες κοινωνικές ταυτότητες του Ζακ: οροθετικός, ομοφυλόφιλος, drag queen. Η κοινωνική ταυτότητα που έχει ένα άτομο με βάση τις κοινωνικές ομάδες στις οποίες ανήκει προκαλεί την ανάδυση στερεοτύπων που καθοδηγούν και αντίστοιχες συμπεριφορές, όπως το «λιντσάρισμα» το οποίο σαν πρακτική αποτελεί μια ακραία μορφή ελέγχου και τιμωρίας προκειμένου να τιμωρηθεί δημόσια ο φερόμενος ως δράστης κάποιας αξιόποινης πράξης, ενώ ασκείται και για τον εκφοβισμό εναντίον ατόμων που ανήκουν σε μειονότητες  ή απομακρύνονται  από την κοινωνική νόρμα. Χαρακτηριστικό ιστορικό παράδειγμα όπου το λιντσάρισμα έλαβε μεγάλη έκταση ήταν στις ΗΠΑ τα τέλη του 19ου αιώνα όπου Αφροαμερικανοί λιντσάρονταν δια απαγχονισμού, κατά κανόνα, από εξαγριωμένους όχλους λευκών.

Στην περίπτωση του Ζακ συνυπάρχουν οι ταμπέλες του ληστή/απειλή για την ιδιοκτησία, του τοξικοεξαρτημένου, του ομοφυλόφιλου, του οροθετικού. Η γνωστή ακτιβίστρια Πάολα Ρεβενιώτη εξέφρασε την εξής άποψη: «Οι Έλληνες δεν μισούν τις αδελφές, τους gay, τους πούστηδες και όπως τους αποκαλούν. Ούτε μισούν τους κλέφτες και αυτούς που πίνουν ναρκωτικά. Μισούν τους φτωχούς gay και τους φτωχούς κλέφτες ή εξαρτημένους.»

Ο Ζακ  είχε δεχθεί ομοφοβικές επιθέσεις και «την είχε γλιτώσει φτηνά» όπως είχε πει ο ίδιος. Η πατριαρχία ως σύστημα αντρικής υπεροχής και ιεραρχικής διάκρισης με βάση το φύλο έχει ως αποτέλεσμα να στοχοποιούνται άνθρωποι που δεν είναι ετεροκανονικοί. Ο ίδιος  πάλευε ενάντια στην πατριαρχία στο δημόσιο λόγο του και αγωνιζόταν για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων. Ακόμα και όταν διαγνώστηκε ως οροθετικός, αντέδρασε με θάρρος και αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των οροθετικών στο πλαίσιο οργανώσεων. Δραστήριος  πάντα πάλευε όλη του τη ζωή με τα στερεότυπα και τη βία χωρίς να χάνει το χιούμορ του και την αισιοδοξία του. Αλλά κυρίως χωρίς να κρυφτεί ποτέ. Χαρακτηριστικό ήταν το σύνθημα «ΣΠΑΣΕ ΤΗΝ ΝΤΟΥΛΑΠΑ», που έγραψε στο σώμα του κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας ενάντια στις ομοφοβικές επιθέσεις το 2012.

Ο Ζακ  δολοφονήθηκε στο σημείο της ζωής του που, όπως ο ίδιος ανέφερε, είχε καταφέρει να βρει την ευτυχία μέσα σε απλά καθημερινά πράγματα και μέσα στα όνειρα που ήθελε να κυνηγήσει. Η δολοφονία του μας θλίβει και μας εξοργίζει. Η απάθεια ή ακόμα και η νομιμοποίηση της άσκησης βίας σε έναν αδύναμο άνθρωπο από ανθρώπους που ζουν δίπλα μας, μας εξοργίζει. Απέναντι σε ένα σύστημα που διαιρεί με βάση την όποια ταυτότητα (γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙΑ+ άνθρωποι, πρόσφυγες, μετανάστες, άτομα με αναπηρίες, οροθετικοί/ές), είναι απαραίτητο να αντιπαραταχθεί η αλληλεγγύη και οι διεκδικήσεις.  Η δολοφονία του Ζακ ήταν μια πράξη βαρβαρότητας και κοινωνικού εκφασισμού. Ζητάμε  την απόδοση κοινωνικής δικαιοσύνης. Θα αγωνιστούμε ενάντια στο φασισμό και την «κανονικότητα». Οι ζωές μας έχουν αξία.

Ζακ, θα ζεις στις καρδιές και στους αγώνες μας.

Πρωτοβουλία ενημέρωσης για το ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνημα

 

Την Δευτέρα 24/12 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στο κέντρο του Αγρινίου για την δολοφονία του εργάτη γης, μετανάστη από την Αλβανία Petrit Zifle.

Στην παρέμβαση έγινε μοίρασμα κειμένων, αφισοκόλληση, ενώ αναρτήθηκαν πανό στην Πλατεία Δημάδη.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ 

ΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ PETRIT ZIFLE

Στις 25 Νοεμβρίου 2018, στο χωριό Δραγωτινά στη Λευκίμμη Κέρκυρας δολοφονήθηκε ο 63χρονος εργάτης γης Petrit Zifle, μετανάστης από την Αλβανία. Δολοφόνος του Petrit Zifle είναι ο Δημήτρης Κουρής, ενεργό στέλεχος της τοπικής οργάνωσης των νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Η δολοφονία είχε ρατσιστικά κίνητρα και έρχεται να προστεθεί στις δολοφονίες των Σαχζάτ Λουκμάν και Παύλου Φύσσα καθώς και στις εκατοντάδες επιθέσεις σε μετανάστες από τη συγκεκριμένη δολοφονική συμμορία.

Το «Μακεδονικό ζήτημα» και η δολοφονία του εθνικιστή πιστολέρο  Κατσίφα από την αλβανική αστυνομία έχουν στρώσει το έδαφος για τον εθνικιστικό παροξυσμό που προπαγανδίζεται πρωτοφανώς από τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. Υπό τις συνθήκες αυτές, τα βοθρολύματα της Χρυσής Αυγής, προσπαθούν να ανέλθουν από το φυσικό τους χώρο, τους υπονόμους. Η δολοφονία του Petrit Zifle είναι μια ηχηρή επιστροφή τους κι ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί από το αντιφασιστικό κίνημα.

Όμως δεν είναι μόνο οι  νεοναζί και οι οπαδοί τους. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, είτε σιωπά μένοντας αμέτοχο στην εθνικιστική και φασιστική υστερία, είτε βρίσκει επί μέρους πεδία κατανόησης των φασιστικών ιδεών κι ας ισχυρίζεται ότι δε συμφωνεί επί της αρχής. Νοικοκυραίοι, φασίστες  και μπάτσοι λίντσαραν μέχρι θανάτου το Ζακ Κωστόπουλο μπροστά στα μάτια δεκάδων αμέτοχων πολιτών. Στη Ρόδο, οι μάτσο νεαροί  Μανώλης Κούκουρας και Αλέξανδρος Λουτσάι βίασαν και δολοφόνησαν την  Ελένη Τοπαλούδη.

Σε σχέση με τη δολοφονία του Petrit Zifle που αποκρύφτηκε από τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε., οι δολοφονίες των Ζακ Κωστόπουλου και Ελένης Τοπαλούδη έτυχαν μεγάλης προβολής, αλλά υπό το πρίσμα της εξέτασης του προσωπικού προφίλ της ζωής των θυμάτων ρίχνοντας νερό στο μύλο του κοινωνικού κανιβαλισμού και βγάζοντας από την εξίσωση κάθε αναφορά σε όλα όσα γεννούν την επιβολή του ισχυρού απέναντι στον αδύναμο σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής.

Την ίδια στιγμή στη γειτονική Κύπρο λαμβάνει χώρα επίθεση τύπου Κου Κλουξ Κλαν σε Νιγηριανό μετανάστη από τον οποίο αφαίρεσαν με πένσα τα δόντια, ενώ στην καρδιά της Ευρώπης  ακροδεξιά κόμματα αναρριχήθηκαν στην εξουσία και στην ατζέντα τους εκτός από την αντιμεταναστευτική πολιτική, προτεραιότητα αποτέλεσαν οι επιθέσεις στα εργατικά δικαιώματα (14ωρη εργασία στην Αυστρία, νομιμοποίηση των απλήρωτων υπερωριών σε βάθος τριετίας στην Ουγγαρία) ρίχνοντας τις μάσκες για τους εντολοδόχους και τις στοχεύσεις των φασιστικών μορφωμάτων.

Σε τοπικό επίπεδο, στην πόλη του Αγρινίου η προσπάθεια ξεπλύματος και επιβολής των εθνικιστικών κύκλων γίνεται όλο και πιο φανερά μέσω της διακονίας του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου. Για κάθε κοινωνικό φροντιστήριο, διοργανώσεις εκδρομών για τα μακεδονικά συλλαλητήρια όπου μεταξύ άλλων αναπαραγόταν το θεάρεστο σύνθημα «μαχαίρι στην καρδιά του κάθε αντιφά», το οποίο ξεκάθαρα προτρέπει σε δολοφονικές επιθέσεις. Για κάθε κοινωνική φάρμα – τυροκομείο, ένα κυριακάτικο μνημόσυνο για τον Κατσίφα με αναφορές στην ανακοίνωση για ήρωα που έπεσε τιμώντας το σταυρό!  Πρόκληση με κηρύγματα  μισαλλοδοξίας και προσπάθεια συνάθροισης φασιστών με ότι αυτό συνεπάγεται.

Καμία εκεχειρία λόγω εορταστικών εκδηλώσεων

Καμία φασιστική δολοφονία να μην μείνει αναπάντητη

Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών

Για έναν κόσμο χωρίς κράτη, σύνορα, πατρίδες, εκμετάλλευση και καταπίεση

 

Κατάληψη Apertus

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος στο Αγρίνιο 

Καλυβίων 70

 

H ομάδα βιβλιοθήκης της κατάληψης Apertus, συμφωνεί με την καταγγελία που εξέδωσε η ομάδα διακίνησης εντύπων «Βιβλία Ανομίας» και στηρίζει τις θέσεις της σχετικά με τις εκδόσεις «Κουκίδα». Ως ομάδα, που συμμετέχουμε σε δομές και δραστηριότητες που προωθούν την ελευθεριακή κουλτούρα και την αναρχική-αντιεξουσιαστική αντίληψη, δεν θα μπορούσαμε παρά να βρισκόμαστε σε «απέναντι όχθες» με δομές  όπως οι εκδόσεις «Κουκίδα».

Παρακάτω διαβάστε ολόκληρο το κείμενο-καταγγελία της ομάδας διακίνησης εντύπων «Βιβλία Ανομίας».

Εμείς, η Κουκκίδα, το Άρδην και ο… Θείος Πέτρος

 

Την Τρίτη 18/09 καλέστηκε στην πόλη –όπως και κάθε χρόνο- συγκέντρωση και πορεία για τα πέντε χρόνια από την δολοφονία του Π. Φύσσα από τα Τάγματα Εφόδου της Χρυσής Αυγής. Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στην Πλατεία Δημάδη, όπου είχε στηθεί μικροφωνική εγκατάσταση κατά την οποία διαβάστηκαν κείμενα τα οποία μοιράζονταν και στους διερχόμενους. Μετά τις 20:30 ξεκίνησε η πορεία με συμμετοχή 200 περίπου ατόμων σε κεντρικά σημεία της πόλης όπου φωνάχτηκαν συνθήματα αντιφασιστικά, αντικρατικά, αλληλεγγύης σε μετανάστες, πολιτικούς κρατούμενους κ.α., ενώ παράλληλα γινόταν παρέμβαση με φέιγ-βολάν και μοίρασμα κείμενων.

Στην περιοχή των τρένων πραγματοποιήθηκε σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής. Οι μπάτσοι απάντησαν με δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης. Η πορεία διαλύθηκε και ο κόσμος κατευθύνθηκε προς την Πλατεία Παναγοπούλου (Σιντριβάνι). Από εκείνη την στιγμή η πορεία προσπαθούσε να ανασυγκροτηθεί, αλλά η λυσσαλέα και επικίνδυνη επίθεση της αστυνομίας δεν το επέτρεπε. Τα δακρυγόνα και οι χειροβομβίδες κρότου-λάμψης από την πλευρά της αστυνομίας συνέχιζαν να εκτοξεύονται ασταμάτητα ακόμα και μέσα στην Πλατεία Δημοκρατίας που εκείνη την στιγμή ήταν κατάμεστη από ανθρώπους όλων των ηλικιών.

Η εκδίωξη του κόσμου της πορείας συνεχίστηκε μέχρι την Πλατεία Δημάδη. Η πρωτοφανής αγριότητα και καταστολή της αστυνομίας, με λεκτικές επιθέσεις, απειλές, τραμπουκισμούς και αναβαθμισμένη βίαιη επίθεση, είχε διπλό στόχο: Εκδικητικότητα για τον κόσμο που επέλεξε να κατέβει στο δρόμο και εκφοβισμός για την υπόλοιπη τοπική κοινωνία. Αποτέλεσμα ήταν περίπου τριάντα προσαγωγές και οκτώ συλλήψεις (έξι μετά την πορεία και δυο που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες). Το κατηγορητήριο των συλληφθέντων είναι από την πρώτη μέχρι τη τελευταία του λέξη στημένο από τους μπάτσους. Τις επόμενες μέρες πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στα Δικαστήρια, μέχρι και ο τελευταίος σύντροφος να αφεθεί ελεύθερος με αυστηρούς όμως περιοριστικούς όρους.

Αυτό όμως που σημάδεψε τη βραδιά ήταν ο σοβαρός τραυματισμός της 19χρονης κοπέλας στην Πλατεία Δημοκρατίας. Παρόλο που η κοινωνία γνωρίζει το διαχρονικό ρόλο της αστυνομίας, το ιστορικό τραυματισμών και δολοφονιών -ακόμη και στον καιρό της «δημοκρατίας»-, επιχειρήθηκε μονομερής σύνδεση αυτού του γεγονότος με τα αντιστεκόμενα κομμάτια της πόλης. Μια σύνδεση που δεν συνάδει με τον λόγο, τα περιεχόμενα και την δράση που προάγουν τα κομμάτια αυτά. Εναντία στο κρατικό μονοπώλιο της βίας και την υπεροπλία της αστυνομίας, η αντι-βία ως επιλογή του κόσμου του αγώνα, πολλές φορές είναι μονόδρομος, αν και ο χώρος, τα μέσα της άμυνας και ο τρόπος χρήσης τους οφείλουν να διασφαλίζουν, στο μέτρο του δυνατού, ώστε να μην πλήττονται συμμετέχοντες, αλληλέγγυοι ή διερχόμενοι. Ευχόμαστε στην 19χρονη κοπέλα καλή ανάρρωση και δύναμη σε αυτόν τον δύσκολο προσωπικό της αγώνα.

Από τη στιγμή του τραυματισμού γίνεται μια προσπάθεια αποπολιτικοποίησης και συκοφάντησης του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού και αντιφασιστικού χώρου, αλλά και εν δυνάμει οποιουδήποτε επιλέγει να κατέβει στο δρόμο. Οι επίδοξοι μελλοντικοί δήμαρχοι-περσόνες που χρησιμοποιούν το γεγονός για μικροπολιτικούς λογούς, η άφαντη  από τους κοινωνικούς και εκπαιδευτικούς αγώνες τοπική ΕΛΜΕ, ο κάθε δημοσιογράφος (ανώνυμος, επώνυμος ή με αρχικά) που συστηματικά χειραγωγεί και συσκοτίζει τις συνειδήσεις για μερικά «κλικ», ο κάθε μπάτσος που ανεβοκατεβάζει το γκλομπ του στα κεφάλια των διαδηλωτών και εκτοξεύει δακρυγόνα μες το κόσμο, ούτε μας πείθουν με τον επιλεκτικό ανθρωπισμό τους, αλλά ούτε θα καταφέρουν να  διαγράψουν με μια μονοκοντυλιά μια παρουσία αγώνα με βαθιά κοινωνικά ριζώματα, με πολυπληθείς ιστορικές αναφορές και κοινωνικές αφετηρίες. Κάτι που επιχειρείται να γίνει και στον νέο κόσμο που εμπλούτισε δυναμικά τους κοινωνικούς αγώνες μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, αλλά και στον κόσμο του αντιφασισμού και της αντιεξουσίας που αναδύθηκε στη συνέχεια.

Παρόλα τα κροκοδείλια δάκρυα όλων όσων σχεδιάζουν την κοινωνική λεηλασία από την καπιταλιστική μηχανή και την κοινωνική πειθάρχηση από το κράτος, παρόλη την λασπολογία που χρησιμοποιείται για να νομιμοποιηθεί η επιθετικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών και με δεδομένο το πείσμα και την αποφασιστικότητα των αντιστεκόμενων κομματιών της κοινωνίας, ο αγώνας ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα συνεχίζεται. Με αυτή τη λογική κατεβαίνουμε στο δρόμο όλα αυτά τα χρόνια και έτσι θα συνεχίσουμε. Ενισχύοντας τις πολιτικές διαδικασίες, οικοδομώντας σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης, αλληλοσεβασμού και συντροφικότητας. Συλλογικά και μαχητικά, αυτοοργανωμένα, αντιιεραρχικά και ισότιμα. Ραντεβού στο δρόμο, στους χώρους αγώνα, στις κοινότητες αντίστασης και αλληλεγγύης.

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚOΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

 

κατάληψη Apertus

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος στο Αγρίνιο

Καλυβίων 70

 

Πέντε χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής.

ΤΣΑΚΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ

Στις 18/9/2013, τα μεσάνυχτα, Τάγματα Εφόδου της νεοναζιστικής οργάνωσης Xρυσή Aυγή με εκτελεστικό όργανο τον έμμισθο Ρουπακιά δολοφονούν τον αντιφασίστα Παύλο Φύσσα (Killah P). O Π. Φύσσας, σε αντίθεση με τους χρυσαυγίτες που το βάζουν στα πόδια, ύψωσε το ανάστημα του απέναντι τους και για αυτό δέχτηκε θανατηφόρο χτύπημα στην καρδία με το όπλο των δειλών –το μαχαίρι. Πρόσφατες τελικές εκθέσεις απέδειξαν ότι η αστυνομία βρισκόταν στο σημείο της δολοφονίας, πέντε λεπτά πριν αυτή πραγματοποιηθεί. Φυσικά, δεν είχαμε -ούτε έχουμε- καμία εμπιστοσύνη στα όργανα του υπουργείου «προστασίας του πολίτη».

Ο Ρουπακιάς και οι υπόλοιποι υπεύθυνοι της δολοφονίας έχουν σήμερα αποφυλακιστεί -υπό όρους- καλυμμένοι από ογκωδέστατες δικογραφίες. Ωστόσο, δεν είχαμε -ούτε έχουμε- καμία εμπιστοσύνη στη «δικαιοσύνη» του κράτους. Ο φασισμός μπορεί να νικηθεί μόνο στο δρόμο από τον κόσμο του αγώνα.

Παρά τις αισιόδοξες προβλέψεις του «προοδευτικού χώρου» περί «μόδας», «φούσκας που θα σκάσει από μόνη της», «περιθωριοποίησης τους από την ίδια την κοινωνία» κτλ και παρά την επαναλαμβανόμενη αντικοινωνική τους δραστηριότητα, δεν έχουμε ξεμπερδέψει με τους χρυσαυγίτες. Οι φασίστες πάντα ήταν παρόντες στην ιστορία ως πιστοί υπηρέτες-γλύφτες του κεφαλαίου και ως ανεπίσημοι μπάτσοι και ρουφιάνοι του κράτους. Οι βαθιά ριζωμένες φασιστικές-εθνικιστικες ιδέες σε κομμάτι του εθνικού κορμού αποτελούν τον κύριο τροφοδότη της σε ανθρώπινο δυναμικό.

Πέντε χρόνια μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα, ομάδες βραχίονες της Χρυσής Αυγής, συνεχίζουν τις επιθέσεις. Στόχοι τους οι μετανάστες, οι αντιφασίστες, οι αυτοοργανωμένοι χώροι και οι καταλήψεις. Μόνο τις τελευταίες μέρες καταγράφηκαν σε Μυτιλήνη και Β. Ελλάδα επιθέσεις σε προσφυγόπουλα και τούρκους τουρίστες, ενώ καταστράφηκε μνημείο θανόντων προσφύγων στο Αιγαίο .

Με αφορμή το «μεταναστευτικό» ή το «Μακεδονικό» ζήτημα παρατηρείται υπερσυσώρευση ελληνόψυχων φασιστοειδών, ιδανικό δηλαδή ακροατήριο για στρατολόγηση των επόμενων Ταγμάτων Εφόδου. Ειδικά στη Β. Ελλάδα η συμφωνία των Πρεσπών, αν και κατά τη γνώμη μας ενισχύει τον ελληνικό αλυτρωτισμό αφού σύμφωνα με την εθνικιστική ρητορική η Βόρεια Μακεδονία θα είναι ελληνική όπως η Βόρεια  Ήπειρος , γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και επιτυγχάνει μια ντροπιαστική συχνή παρουσία φασιστών στην πόλη της Θεσσαλονίκης.

Στις 18 Σεπτεμβρίου του 2018 θα ξανασυναντηθούμε στους δρόμους, να υπενθυμίσουμε ότι είμαστε σε διαρκής επαγρύπνηση απέναντι στο φασισμό και το σύστημα που τον γεννά. Δεν αναθέτουμε σε καμία κρατική  υπηρεσία την απαλλαγή μας από τα φασιστικά κατακάθια. Στήνουμε οδοφράγματα αντίστασης και αλληλεγγύης μαζί με τον κόσμο που αγωνίζεται, μαζί με την ανυπότακτη και την άγρια νεολαία που συγκρούεται.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Για έναν κόσμο χωρίς κράτη, σύνορα, πατρίδες, θρησκείες, καταπίεση, εκμετάλλευση.

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

ΤΡΙΤΗ 18/09, ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΑΔΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: 18:00

ΠΟΡΕΙΑ: 20:00

 

Κατάληψη Apertus

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος στο Αγρίνιο

Καλυβίων 70

 

 

Μετά και την ολοκλήρωση της προανακριτικής διαδικασίας το δικαστήριο για τους 35 κατηγορούμενους μετανάστες για τα εξεγερσιακά γεγονότα που έλαβαν μέρος στο κέντρο κράτησης της Μόριας στις 18 Ιουλίου 2017, η δικάσιμος ορίστηκε για τις 20 Απριλίου στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Χίου.

Λίγα λόγια για το ιστορικό της εξέγερσης

Από την Δευτέρα 17-07 είχε ανακοινωθεί από μερίδα μεταναστών, κυρίως αφρικανικής καταγωγής, ότι θα ξεκινούσαν επαναλαμβανόμενες διαμαρτυρίες λόγω των μεγάλων καθυστερήσεων για την εξέταση των αιτημάτων ασύλου τους, αλλά και για τις κάκιστες συνθήκες στις οποίες εξαναγκάζονται να διαβιούν στο κέντρο κράτησης της Μόριας. Η διαμαρτυρία αυτή ήταν συνέχεια ενός αριθμού μικρότερων και σπασμωδικών διαμαρτυριών που λάμβαναν μέρος κατά διαστήματα στο κέντρο κράτησης της Μόριας και συνήθως είχαν τη μορφή καθιστικής διαμαρτυρίας αποκλείοντας τα γραφεία της ευρωπαϊκής υπηρεσίας ασύλου (EASO). Καθ’ όλο αυτό το διάστημα, πολλοί από τους μετανάστες που λάμβαναν μέρος στις διαμαρτυρίες είχαν απειληθεί από τους αστυνομικούς ότι σύντομα «θα τους έδειχναν ποιος κάνει κουμάντο στο κέντρο» ενώ υπάλληλοι των ΜΚΟ τους παρότρυναν να παραιτηθούν των διαμαρτυριών.

Την Τρίτη (18/07) και ενώ η διαμαρτυρία είχε ξεκινήσει ξανά ως καθιστική έξω από τα γραφεία της EASO, οδηγώντας τους υπαλλήλους της να εγκαταλείψουν τα γραφεία τους, οι αρχές υπέδειξαν τους-τις διαμαρτυρόμενους-ες μετανάστες-ριες ως υπαίτιους για τις καθυστερήσεις στις εξετάσεις ασύλων στρέφοντάς εναντίον τους, μερίδα άλλων μεταναστών. Οι διαμαρτυρόμενοι-ες μετανάστες-ριες προχώρησαν τότε έξω από το κέντρο κράτησης αποκλείοντας τον κεντρικό δρόμο. Ενόσω βρίσκονταν μπροστά από το κέντρο φωνάζοντας συνθήματα, δέχθηκαν επίθεση από τις αστυνομικές δυνάμεις μέσα και έξω από το κέντρο κράτησης με πέτρες, δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης. Από μέρους τους, οι μετανάστες-ριες απάντησαν με πετροπόλεμο ενώ παράλληλα μπήκαν φωτιές για την καταπολέμηση των χημικών που είχαν πέσει.

Αρκετή ώρα μετά την ολοκλήρωση των συγκρούσεων και ενώ το εσωτερικό του κέντρου είχε επιστρέψει σε «κανονικούς ρυθμούς», οι αστυνομικές δυνάμεις πραγματοποίησαν επιχείρηση “σκούπα” στο εσωτερικό. Οι μετανάστες-ριες που βρίσκονταν μέσα δέχθηκαν την μανία των ΜΑΤ που εισέβαλαν ακόμα και στο εσωτερικό των κοντέινερ ξυλοκοπώντας αδιακρίτως όποιους έβρισκαν μπροστά τους και συλλαμβάνοντας εν τέλει 35 άτομα στο σωρό, με μοναδικό κριτήριο το χρώμα του δέρματος, αφού είχαν στοχοποιηθεί άτομα αφρικανικής καταγωγής. Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στα κρατητήρια της Αστυνομικής Διεύθυνσης Λέσβου όπου και κρατήθηκαν, χωρίς να τους χορηγηθεί καμία ιατρική βοήθεια παρόλα τα χτυπήματα που είχαν δεχθεί και ενώ πολλοί εξακολουθούσαν να αιμορραγούν. Στο νοσοκομείο οδηγήθηκε μόνο ένας από τους συλληφθέντες ο οποίος είχε παραλειφθεί λιπόθυμος από ασθενοφόρο κατευθείαν από το κέντρο κράτησης της Μόριας, μετά από δολοφονικό χτύπημα που είχε δεχθεί στον αυχένα. Στο μήνα που ακολούθησε, κυκλοφορούσαν συνεχώς φήμες για συμπληρωματικές συλλήψεις από την αστυνομία, τρομοκρατώντας ακόμα περισσότερο τους εγκλωβισμένους μετανάστες και οδηγώντας πολλούς να εγκαταλείψουν τις σκηνές και τα κοντέινερ τους υπό το φόβο στοχοποίησής τους, δημιουργώντας παράλληλα μία ατμόσφαιρα παθητικότητας και παραίτησης από πλευράς μεταναστών.

Τα δικαστικά δεδομένα

Σοβαρά χτυπημένοι και τρομοκρατημένοι, οι 35 διωκόμενοι οδηγήθηκαν στον ανακριτή όπου είδαν να τους απαγγέλλονται σοβαρότατες κατηγορίες, με κυριότερη αυτή του «εμπρησμού με κίνδυνο ζωής», που μπορεί να επισείει πολυετή κάθειρξη αλλά και εξαίρεση από τις διαδικασίες παροχής καθεστώτος διεθνούς προστασίας. Πιο συγκεκριμένα οι 4 συνολικά κατηγορίες που τους απαγγέλθηκαν είναι οι εξής:

1. Εμπρησμός από πρόθεση από τον οποίο μπορεί να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο, από κοινού.
2. Επικίνδυνη σωματική βλάβη από κοινού, κατά συρροή, τετελεσμένη και σε απόπειρα, σε βάρος αστυνομικών και πυροσβεστικών υπαλλήλων.
3. Φθορά ξένης ιδιοκτησίας από κοινού και κατά συρροή, τελεσθείσα και με φωτιά και αντικειμένου που χρησιμεύει για κοινό όφελος.
4. Αντίσταση τελεσθείσα από περισσοτέρους από κοινού, που είχαν καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους και έφεραν αντικείμενα από τα οποία μπορεί να προκληθεί σωματική βλάβη.

Για τους 30 από αυτούς διατάχθηκε προφυλάκιση, ενώ οι υπόλοιποι 5 (ο σοβαρά τραυματισμένος και 4 μετανάστες που δεν τους παρείχε το δικαστήριο διερμηνέα στη μητρική τους γλώσσα επί ενάμιση μήνα) είδαν να τους ορίζονται περιοριστικοί όροι παραμονής στο νησί και παρουσίας στο τμήμα 2 φορές το μήνα.

Από τους 30 προφυλακισμένους οι 10 βρίσκονται στις φυλακές της Χίου, 13 στον Κορυδαλλό, 6 στις φυλακές ανήλικων στον Αυλώνα κι ένας μεταφέρθηκε με μεταγωγή από την Αυλώνα στις φυλακές Μαλανδρίνου. Σοβαρά ζητήματα προκύπτουν από την επιλογή διασποράς τους, καθώς η κράτησή τους σε καταστήματα μακριά από τους δικηγόρους ή φιλικά τους πρόσωπα, επιτείνει σημαντικά τα αισθήματα απομόνωσης και αβεβαιότητας που τους διακατέχουν θέτοντας παράλληλα σημαντικά εμπόδια στην προετοιμασία τους για την επικείμενη δίκη. Η πρακτική αυτή άλλωστε δεν είναι πρώτη φορά που εφαρμόζεται καθώς την έχουμε δει στο παρελθόν να εφαρμόζεται σε πολιτικούς κρατούμενους αλλά και στην συγγενή υπόθεση των 8 διωκόμενων μεταναστών της Πέτρου Ράλλη.

Την υπεράσπισή τους αρχικά στον ανακριτή είχαν αναλάβει δικηγόροι που δραστηριοποιούνται σε ΜΚΟ στο νησί, ενώ στην συνέχεια και ενώ η υπόθεση είχε κινήσει το ενδιαφέρον της «κοινής γνώμης» εμφανίστηκαν και διάφορες άλλες ΜΚΟ που δήλωσαν επιθυμία να αναλάβουν υποθέσεις για το δικαστήριο. Στην πορεία πάντως, λίγες μόλις μέρες πριν την ανακοίνωση της ημερομηνίας της δίκης, οι ΜΚΟ Solidarity Now, Μετάδραση και Συνύπαρξη Λέσβου ανακοίνωσαν ότι αποσύρονται από τη διαδικασία και οι διωκόμενοι θα έπρεπε να βρουν νέους δικηγόρους, γεγονός που επιτείνει μια ήδη προβληματική κατάσταση. Πέρα από τους διωκόμενους που θα εκπροσωπηθούν από δικηγόρους ΜΚΟ, 9 από τους κατηγορούμενους θα εκπροσωπηθούν από αλληλέγγυους δικηγόρους.

Ο ρόλος που διαδραματίζουν οι δικαστικές αρχές στις αντιεξεγερτικές πρακτικές διαφαίνεται και στην επιλογή της έδρας του δικαστηρίου. Καθώς, η μεταφορά του δικαστηρίου στη Χίο, έρχεται σε αντίθεση ακόμα και με τις ίδιες του τις αποφάσεις για τους περιοριστικούς όρους που έχουν επιβληθεί στους 5 από τους κατηγορούμενους. Πέρα από τους περιοριστικούς όρους που έχουν επιβληθεί, είναι γνωστή στους δικαστές η οικονομική αδυναμία για τους 5 κατηγορούμενους που βρίσκονται στο νησί και διαμένουν στο κέντρο κράτησης της Μόριας, να παρευρεθούν και να παραμείνουν σε άλλο νησί. Η δίκη αναμένεται να διαρκέσει αρκετές ημέρες δημιουργώντας ένα αξεπέραστο κόστος διαμονής, πέρα από το κόστος των μετακινήσεών τους. Πέρα όμως από τα εμπόδια για την παρουσία τους στη δίκη τους, η απόφαση αυτή είναι καταδικαστική όσον αφορά την παρουσία των μαρτύρων υπεράσπισής τους. Καθώς τα γεγονότα για τα οποία κατηγορούνται έλαβαν μέρος στο εσωτερικό του κέντρου κράτησης της Μόριας, οι περισσότεροι από τους αυτόπτες μάρτυρες είναι μετανάστες-ριες που βρίσκονται με διοικητικούς περιοριστικούς όρους στο νησί της Λέσβου, μην έχοντας τη δυνατότητα να φύγουν. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με πολλούς ντόπιους μάρτυρες οι οποίοι καλούνται να εγκαταλείψουν τις εργασίες τους για απροσδιόριστο διάστημα και με όποιο κόστος, εάν επιθυμούν να καταθέσουν, καθώς λόγω της συγκοινωνίας μεταξύ των δύο νησιών δεν υπάρχει η δυνατότητα αυθημερόν παρουσίας. Η ουσιαστική αφαίρεση από την υπεράσπιση τόσο σημαντικών καταθέσεων, έρχεται να προϊδεάσει για την εκδικητική και προειλημμένη στάση της δικαστικής εξουσίας απέναντι στους κατηγορούμενους.

Για τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές

Καθώς οι παγκόσμιες γεωπολιτικές συγκρούσεις συνεχίζονται αμείωτες, ο οικονομικός επεκτατισμός λαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις και διάφορα αυταρχικά και φονταμελιστικά καθεστώτα εμφανίζονται σε κάθε γωνιά της Γης, η ευρώπη-φρούριο εντείνει τη στρατιωτικο-αστυνομική διαχείριση των μεταναστών που φθάνουν στα εδάφη της. Ίσως πιο οργανωμένα από ποτέ, υλοποιείται η απόφαση για τη δημιουργία χώρων εξαίρεσης στα ευρωπαϊκά σύνορα, όπου όσοι-ες μετανάστες-ριες δεν πεθάνουν στα θαλάσσια και χερσαία περάσματά θα στοιβάζονται και θα υποτιμούνται βίαια. Μέσα από ένα σύστημα συνεχόμενης υποτίμησης οι μετανάστες στη συνέχεια θα διαχωριστούν στους επιθυμητούς και στους ανεπιθύμητους. Οι πρώτοι, αφενός θα αποτελούν το απαραίτητο νέο εργατικό δυναμικό της Ευρώπης και αφετέρου θα προσφέρουν το άλλοθι απέναντι στις αντιμεταναστευτικές πολιτικές θανάτου. Οι δε υπόλοιποι θα οδηγηθούν στη βίαιη παρανομοποίησή τους διαφεύγοντας χωρίς χαρτιά στο εσωτερικό της Ευρώπης για να αποτελέσουν το φθηνό και άμεσα εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό, απαραίτητο για την αναπαραγωγή του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου ή θα απελαθούν πίσω στις χώρες από τις οποίες διέφυγαν ή ακόμα και σε τρίτες.

Την ίδια ώρα οι μεταναστευτικοί πληθυσμοί θα αποτελέσουν το νέο «εσωτερικό εχθρό».  Τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν να κατασκευάσουν με θεαματικούς όρους μια πραγματικότητα που κάνει την ύπαρξη του ολοκληρωτισμού «κοινωνικά αναγκαία». Ο μετανάστης εικονίζεται σαν βιολογικά και πολιτισμικά κατώτερος ενώ την ίδια στιγμή που τους εναποθέτουν σε χώρους χωρίς καμία  υγιεινή, τους προβάλουν ως φορείς ασθενειών και υγειονομικές βόμβες. Με στρατιωτική διάλεκτο οι μετανάστες παρουσιάζονται σαν εισβολείς ενταγμένοι σε οργανωμένο σχέδιο και ο ελληνικός και ευρωπαϊκός στρατός λαμβάνει θέσεις μάχης στα σύνορα αλλά και στις πλατείες της Ευρώπης για την αναχαίτησή τους. Ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης θεσπίζεται σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της επικράτειάς της Ευρώπης. Ένα καθεστώς που να έρχεται εκμαιεύσει την απαραίτητη εθνική συνοχή και συναίνεση για τη συνέχιση και εντατικοποίηση των πολιτικών υποτίμησης των «από κάτω» της κοινωνίας.

Ο «πόλεμος ενάντια στους μετανάστες» όμως είναι και χρήμα. Καθόλου αμελητέα και άσχετη δεν είναι η βιομηχανία που έχει στηθεί γύρω από τη διαχείριση των μεταναστευτικών πληθυσμών. Το κεφάλαιο συνεχίζει να αναπαράγεται είτε μέσω των στρατιωτικών εξοπλισμών  για  τη  φύλαξη  και  επιτήρηση  των  συνόρων,  είτε  μέσω  του ανθρωπιστικού  κεφαλαίου  που  έρχεται  μέσα  από  το  πλέον  διαδεδομένο δόγμα  του  στρατιωτικού  ανθρωπισμού.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η Λέσβος, επιλέχθηκε για δεύτερη φορά στη σύγχρονή της ιστορία, ως το βασικό πεδίο εφαρμογής των συνοριακών αντιμεταναστευτικών πολιτικών στο λεγόμενο «Πέρασμα της Ανατολικής Μεσογείου». Είδαμε να αναπτύσσονται νέα στρατιωτικο-αστυνομικά σώματα,  διαφόρων  τύπων  κέντρα  κράτησης  αλλά  και  να  χτίζεται  σταδιακά όλη η απαραίτητη κοινωνική αδιαφορία και συναίνεση για τις θανατοπολιτικές που ξεδιπλώνονται.  Πολιτικές που οδήγησαν σε δεκάδες νεκρούς να ξεβράζονται στις ακτές του νησιού αλλά και σε 14 νεκρούς μέσα στα ίδια τα κέντρα κράτησης που κατασκευάστηκαν. Ένα  πέπλο  ολοκληρωτισμού  ήρθε  να  καλύψει  όλο και  μεγαλύτερα  κομμάτια  της  ζωής  του  νησιού,  με μοναδικές  ρωγμές  τους αγώνες που αναπτύχθηκαν και αναπτύσσονται από τους μετανάστες αλλά και κομμάτια ενός ευρύτατου και διεθνούς ανταγωνιστικού κινήματος που με τη σειρά του έχει επιδείξει μία πολύμορφη και συνεχή δράση. Αυτές τις ρωγμές επιδιώκουν να καταστείλουν τρομοκρατώντας όσους-ες μετανάστες-ριες ορθώνουν ανάστημα και απομονώνοντάς τους από τον αλληλέγγυο κόσμο.

Αλληλεγγύη για όλους τους λόγους του κόσμου

Η απόφαση να σταθούμε στο πλευρό των 35 διωκόμενων μεταναστών δεν αφορά κανένα κριτήριο αθωότητας ούτε αποτελεί ένα μονοδιάστατο αντιρατσιστικό αγώνα. Η δίωξή τους μπορεί να γίνει αντιληπτή μόνο ως ακόμα μία έκφανση της αντιεξεγερτικής βεντάλιας που θεμελιώθηκε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και συνεχίζεται αμείωτα και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα από την ύφεση που παρουσιάζουν τα κοινωνικοταξικά κινήματα στην νέα περίοδο αριστερής διακυβέρνησης, η επίθεση στους «από κάτω» λαμβάνει μόνιμο και τελικό χαρακτήρα. Ένα πλήθος εργαλείων καταστολής: αστυνομικών, δικαστικών, διοικητικών και οικονομικών χρησιμοποιούνται εναντίον όσων επιλέγουν τη συνέχιση και τη μη διαμεσολάβηση των αρνήσεων και των αντιστάσεών τους.

Η εντεινόμενη στρατιωτικοποίηση των αστυνομικών σωμάτων. Η δημιουργία χώρων εξαίρεσης όπως αυτοί των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών. Οι κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις σε στέκια και καταλήψεις. Ο νέος σωφρονιστικός κώδικας και οι επιθέσεις στους κρατούμενους των φυλακών που αντιστέκονται. Η χρήση οικονομικών προστίμων ως μέθοδο εκβιασμού, όπως στους ολικούς αρνητές στράτευσης. Η θέσπιση αυτεπάγγελτου αδικήματος για την παρεμπόδιση των πλειστηριασμών. Η ποινική δίωξη των συνδικαλιστικών αγώνων. Η περιβαλλοντική καταστροφή ολόκληρων τόπων και οι δίωξη όσων αντιστέκονται σε αυτή. Όλα αποτελούν εκφάνσεις της ίδιας κρατικο-καπιταλιστικής επίθεσης στους «από κάτω».

Επιθέσεις που έρχονται να ξεπεράσουν τα παραδοσιακά σύνορα των εθνών-κρατών. Μέσα από την αναδιαμόρφωση των νομικών πλαισίων γίνεται όλο και εντονότερη η προσπάθεια της διακρατικής συνεργασίας με σκοπό την κάμψη των αντιστάσεων. Η δημιουργία ευρωπαϊκών στρατιωτικών και αστυνομικών σωμάτων ασφαλείας, οι διακρατικές δικαστικές συνεργασίες, και η ανάπτυξη κοινών ευρωπαϊκών πολιτικών διαχείρισης πληθυσμών αποτελούν τη νέα πραγματικότητα. Οι απαντήσεις όμως θα δοθούν σε όλα τα επίπεδα. Απέναντι στους εθνικισμούς του κάθε έθνους, στην κρατική βαρβαρότητα του κάθε κράτους, στον επεκτατισμό του κεφαλαίου, τα αντιστεκόμενα κομμάτια αναπτύσσουν τα δικά τους δίκτυα αγώνα. Αγώνες πέρα από τα σύνορα, τα κράτη, τα έθνη και τους εθνικισμούς.

Έτσι λοιπόν η δίκη των 35 μεταναστών δεν μπορεί παρά να ιδωθεί ως μία δίκη εναντίον όλων των κομματιών που αντιστέκονται στη συνεχιζόμενη υποτίμηση και καταστολή.

Ένα δικαστήριο που πέραν των άλλων προσπαθεί να διενεργηθεί σε κενό τόπο και χρόνο, περιορίζοντας την όποια δυνατότητα αλληλεγγύης. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, ίσως πιο επιτακτικά από ποτέ, η ανάδειξη μίας ακόμα κρατικής αυθαιρεσίας απέναντι σε ένα από τα πιο υποτιμημένα κοινωνικά κομμάτια, είναι παραπάνω από αναγκαία.

Καλούμε τον αλληλέγγυο κόσμο, συλλογικότητες και οργανώσεις να αναλάβουν πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Απέναντι στην επιλογή των δικαστικών αρχών να προσπαθήσουν να εξαφανίσουν το δικαστήριο μεταφέροντάς το στη Χίο, η ανάδειξή αυτού του αγώνα από συντρόφους-ισσες στην υπόλοιπη ελλάδα και όχι μόνο, είναι μία πρώτη απάντηση.

Για τις ανάγκες προπαγάνδισης της υπόθεσης και των κινήσεων αλληλεγγύης έχει δημιουργηθεί λογαριασμός στο twitter @freethemoria35 και το #freethemoria35, ενώ παράλληλα θα χρησιμοποιούνται τα κινηματικά μέσα αντιπληροφόρησης για πιο συγκεκριμένες ενημερώσεις.

 

Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους 35 Διωκόμενους Μετανάστες της Μόριας

#freethemoria35